Ξανα-Κάνοντας Ενεστώτα...τον Αόριστο!

Γράφει η Δανάη Οφάκογλου

Αφορμή του κειμένου που θα ακολουθήσει είναι το ταξίδι της επιστροφής μου απο το νησί της Αφροδίτης, την Κύπρο, πίσω στην Ελλάδα. Τα συναισθήματα είναι περίεργα, ποικίλα και αλλάζουν απο τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο να γυρνάς πίσω, έχοντας αφήσει πίσω σου ανθρώπους που μοιράστηκες στιγμές, συναισθήματα, χαμόγελα, γέλια, δύσκολες στιγμές και όλα όσα λέγονται "ζωή"!!

Είναι που βρίσκεσαι στο σημείο και αναρωτιέσαι "Τώρα τι γίνεται'';...Εκεί βρίσκομαι κι εγώ, αναγνώστη μου...Φαντάζομαι ότι ίσως κι εσύ να έχεις βρεθεί στη θέση μου ή να βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή, όπως κι εγώ...Άρα το καλύτερο που έχω να κάνω τη δεδομένη στιγμή είναι να μοιραστώ μαζί σου τις σκέψεις μου και που ξέρεις, μπορεί να είναι τα δικά σου λόγια...

Είμαι η Δανάη και σου εύχομαι μια ευχάριστη ανάγνωση...!

 

Διασκορπισμένες σκέψεις, στιγμές, φιγούρες, λέξεις, κλεισμένες σαν τα αντικείμενα μέσα σε κούτες που γράφουν επάνω “Προς”... Τις κουβαλάς μαζί σου και προχωράς ξανά.

Μια στάση ήταν και τώρα πρέπει να διαλέξεις έναν καινούριο προορισμό που -ένας Θεός ξέρει- τι θα σου προσφέρει. Η αφετηρία μπορεί να είναι η ίδια και πάλι, αλλά εμείς διαλέγουμε πως θα παίξουμε τη νέα παρτίδα αυτή τη φορά. Βλέπετε του γυρισμού η ώρα, ίσως να είναι πιο δύσκολη ακόμη, κι από αυτή του αποχωρισμού. Είναι το σημείο που πρέπει να βάλεις ή μάλλον να (ξανά)βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, να “βουλώσεις” τρύπες, να επαναφέρεις τον ενεστώτα σε αυτό που μέχρι πριν από 24 ώρες έβαζες τον αόριστο… Άουτς! Αυτό πόνεσε..

Το μυαλό κάνει πάρτι με τις αναμνήσεις, σα να γελάει βλέποντας σε να είσαι ένας μετέωρος άνθρωπος, σαστισμένος ακόμη από την απότομη αλλαγή. Είναι γνωστό πια πως το να θεωρείς κάτι δεδομένο στη ζωή, όχι απλά δεν ισχύει, αλλά είναι και μάταιο. Ένα “τσακ” είναι και τα δεδομένα χάνονται…Και πάλι απ' την αρχή... Ένα πράγμα, όμως, είναι σίγουρο... Πως η αφετηρία σου, το μέρος από το οποίο ξεκίνησες, δεν πρόκειται να σε προδώσει ποτέ. Θα στέκει εκεί που το άφησες και θα σε περιμένει… Είναι το σπίτι σου. Ο αέρας που φυσάει, η μαγική θέα της θάλασσας και της κορυφής του Ολύμπου, το μοναδικό ηλιοβασίλεμα, που ακόμη και η Σαντορίνη θα ζήλευε, όπου ο ουρανός γεμίζει χρώματα, ε αυτά λοιπόν δεν ανταλλάσσονται με τίποτα. Είναι αυτά τα στοιχεία που σου δίνουν το κίνητρο να βάλεις σε δεύτερη μοίρα τα συναισθήματα που νιώθεις για κάτι που τελείωσε, ίσως και χωρίς τη θέληση σου, και να εκτιμήσεις τα “δεδομένα” σου.

Αυτό λοιπόν λέω να κάνω κι εγώ, γιατί η “κλάψα” δεν μου ταιριάζει… Κλείνοντας, ένα πράγμα θα πω κι όχι στο δεύτερο ενικό πρόσωπο...

“Σπίτι μου σπιτάκι μου, τώρα και για πάντα”...Over!