Άφησέ με να αφεθώ...

Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με -ωωωω Θεέ μου- χιλιάδες προκλήσεις. Οικονομικές, επαγγελματικές, βιοποριστικές...Επιστρέφουμε, λοιπόν, σπίτι μας, πετάμε στον καναπέ την τσάντα μας, μπαίνουμε για ένα γρήγορο ντουζ και γυρίζουμε πάλι στον καναπέ μας (εκεί δίπλα στην τσάντα), όπου και κολλάμε μέχρι το επόμενο πρωινό που θα πρέπει πάλι να ξυπνήσουμε -ωωωω να πάρει- και να αντιμετωπίσουμε τις ίδιες προκλήσεις. Λίγο πριν βγούμε από το σπίτι, κάνουμε τον καθιερωμένο έλεγχο: Κλειδιά. Πήρα. Κινητό. Πήρα. Λεφτά. Δεν πήρα. (Δεν έχω εξάλλου). Πανοπλία, δίχτυ ασφαλείας, κράνος. Πήρα. Ειδικά τα τελευταία, δεν τα ξεχνάμε ο κόσμος να χαλάσει...Πού πας ξυπόλητος στα αγκάθια, βρε Καραμήτρο;

 

Ναι, αυτό επιτάσσει η σημερινή εποχή. Απαγορεύεται να εμπιστευτείς, απαγορεύεται να ανοιχτείς, ε και ψιτ, ούτε να σου περάσει από το μυαλό σου να αφεθείς. Πώς να αφεθείς, σε ποιον και γιατί; Για να αφεθώ, πρέπει να βγάλω την πανοπλία και να μείνω εκτεθειμένος, να δηλώσω ευαίσθητος, συνεπώς απροστάτευτος. Το να αφεθώ σε σένα, σημαίνει πως θα σου δώσω εκείνη την ίδια στιγμή τα εργαλεία και τα κλειδιά να με βλάψεις, αν κάποιο πρωί ξυπνήσεις και θέλεις να το κάνεις. 

Ο καθένας, βέβαια, έχει έναν μόνο τρόπο να αφήνεται: τον δικό του. Δεν δίνουν όλοι τον ίδιο ορισμό στην έννοια "αφήνομαι".

Εγώ, πάλι, αφήνομαι μόνο σε ανθρώπους που η σχέση μας, η χροιά της, η ουσία, το βάθος της, μου επιτρέπουν πέρα από το κοινό παρόν, να ελπίζω και σε ένα κοινό μέλλον. Για να αφεθώ, πρέπει να αφήσω στην άκρη τον φόβο μου μήπως εκτεθώ και σιωπηλά μέσα μου να δεσμευτώ ότι θα είμαι με τον άλλον αυτό που πραγματικά είμαι. 

Μεγάλωσα για να χαρίζω ακόμα στον πρώτο τυχόντα την ευθύτητα, την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη μου. Το ποια αληθινά είμαι το δείχνω πια στους "εκλεκτούς" μου. Σε αυτούς που μπορεί να μην μπορούσαν ποτέ να γίνουν "εκλεκτοί" για σένα, ίσως γιατί κάποιος τους προόριζε για εμένα και το αντίστροφο. Είναι επικίνδυνο το να αφήνεσαι. Τελεία και παύλα μαζί. Προϋποθέτει να πάρεις ρίσκο, να πιάσεις το χέρι του άλλου σφιχτά και να δεχθείς να "περπατήσετε" μαζί, με την πιθανότητα (μη σου πω και βεβαιότητα) ότι θα έρθουν στιγμές που θα θέλεις να ξεγλιστρήσεις το χέρι σου και να τρέξεις μακρυά του (προς την αντίθετη κατεύθυνση). Αν καταφέρεις να παρακάμψεις τα εμπόδια, να δεχτείς τις διαφορές σας και να κάνεις το παρακάτω βηματάκι σημαίνει ότι τα κατάφερες. Αν όχι, δεν πειράζει, είπαμε πήρες το ρίσκο σου. 

Σήμερα που μιλάμε, νομίζω ότι είμαι πραγματικά "αφημένη" σε 2-3 ανθρώπους μόνο. Άνθρωποι που νομίζουν πως με "έχουν" θα ξαφνιαστούν αν ποτέ συνειδητοποιήσουν την αλήθεια ενώ κάποιοι άλλοι που θα στοιχημάτιζαν εύκολα ότι για να φτάσουν σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να διανύσουν πολύ δρόμο ακόμα, είναι τόσοοο γελασμένοι... Έχουμε φτάσει και δεν έχουν πάρει χαμπάρι...

Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν με βοήθησαν οι 2-3 αυτοί άνθρωποι να τους εμπιστευτώ ή με δική μου αποκλειστικά πρωτοβουλία και ρίσκο, δέχτηκα να τους δώσω τα κλειδιά και τα εργαλεία μου που λέγαμε παραπάνω. 

Μπορώ, όμως, να πω με βεβαιότητα πως αν και μπορούν αδιαμφισβήτητα να με βλάψουν, δεν πρόκειται ποτέ να το κάνουν.

Υ.Γ. Ε, κι αν τελικά, έχω κι εγώ γελαστεί με τη σειρά μου, δεν πειράζει. Κάπου θα έχω αφημένα τα...αντικλείδια μου! 

Με αγάπη,
Βίλυ