Όταν έχω εσένα…

Όποιος ξύπνησε σήμερα με τη βεβαιότητα ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, να σηκώσει το χέρι. Κάπως έτσι θα ήθελα να ξεκινήσω τη σημερινή μου ανάρτηση. Επειδή, όμως, φοβάμαι ότι δεν θα είναι πολλοί αυτοί, λέω να σταθώ σε εκείνον τον έναν, σε εκείνη την μία που όντως έχει αυτήν την βεβαιότητα. Μπορεί να μην μπορώ έτσι πρόχειρα να φανταστώ κάποιον από το κοντινό μου περιβάλλον που θα είχε αυτήν την τόλμη, μπορώ όμως να μοιραστώ μαζί σας ότι εγώ- ένας από τους πιο απαισιόδοξους ανθρώπους αυτού του πλανήτη- με πιάνω κάποιες στιγμές να είμαι καλά. Δε θα χρησιμοποιήσω πιο μεγαλεπήβολες εκφράσεις, γιατί στις μέρες μας και το να είσαι καλά, είναι από μόνο του αρκετά μεγαλεπήβολο. 

Λοιπόν, ανάμεσα στις χίλιες δυο αναποδιές που μου συμβαίνουν καθημερινά, έχω να δηλώσω ότι ΝΑΙ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ. Όπως όλοι μας, το ξεχνάω πολύ συχνά. Ειδικά τον τελευταίο καιρό, που και να μην θέλεις, ξυπνάς το πρωί και κοιμάσαι το βράδυ δυστυχισμένος. Για αυτά που συμβαίνουν σε σένα, στους γύρω σου, στην πλάση ολάκερη. Δυστυχισμένος, καμία έκπτωση στην έκφραση.

Στη βδομάδα που μας πέρασε, η οποία είχε τα πάνω και τα κάτω της θα έλεγα (μόνο τα κάτω της είναι η πλήρης αλήθεια), υπήρξαν τουλάχιστον δυο φορές που αισθάνθηκα ότι μπορεί να πάνε όλα κατά διαόλου αλλά εγώ τελικά δεν φοβάμαι όσο νόμιζα στην αρχή. Και δεν φοβάμαι γιατί δεν είμαι μόνη μου. Έχω και χέρια να πιαστώ όποτε το έχω πραγματικά ανάγκη και ένα αυτί να ακούσει την γκρίνια μου και μια αγκαλιά να με σφίξει μέσα της. Την αγκαλιά που επέλεξα εγώ. Τελικά είναι πολύ σημαντικό, να μπορείς να επιλέγεις. Δεν έχω στη ζωή μου τους φίλους που η ζωή μου έριξε στο δρόμο μου. Έχω τους φίλους που επέλεξα εγώ. Δεν είμαι σε μια σχέση που το σύμπαν μου έστειλε ουρανοκατέβατη. Είμαι στη σχέση που έχει τα χαρακτηριστικά που επέλεξα εγώ. Και δεν δικαιούμαι μετά από όλα αυτά που έχω, να φοβάμαι το ίδιο. 

Οφείλω να ονειρεύομαι, μπορώ να κοιμάμαι σαν παιδί, δικαιούμαι να διατηρώ την πίστη μου. Θυμάμαι πώς να χαμογελάω, ξεχνάω πώς να απελπίζομαι, επιμένω πώς μπορώ, υπομένω τα στραβά και όλα αυτά…γιατί δεν είμαι μόνη μου. Από τότε που τα σκέφτηκα όλα αυτά, μέχρι σήμερα που τα χωράω σε λέξεις, προτάσεις και παραγράφους, με έπιασα να παρατηρώ στιγμές που στο παρελθόν είχα το θράσος να τις αφήνω να περνάνε έτσι, χωρίς να τις αξιολογώ όπως θα έπρεπε. Όπως θα όφειλα. Δεν προσπάθησα να σταματήσω τον χρόνο σε καμία από αυτές, όπως έγραφα σε προηγούμενη ανάρτησή μου. Ήταν ίσως η πρώτη φορά, ήταν σίγουρα η πρώτη φορά, που άφησα τον χρόνο να κυλήσει μόνος του, χωρίς εκβιασμό, χωρίς δικλείδες ασφαλείας. Εκείνος να κυλάει, με τον ρυθμό που εκείνος ξέρει, κι εγώ να τον παρατηρώ, με τον τρόπο που εγώ ξέρω. Ξέρετε τι διαπίστωσα; Ότι, Θεέ μου, είμαι τόσο αχάριστη. Κι εσείς το ίδιο είστε, με το συμπάθιο κιόλας…

Δεν έχετε κανένα ζευγάρι μάτια να σας κοιτάνε με αγάπη; Δεν έχετε καμία αγκαλιά να σας κλείσει μέσα της, αποδεικνύοντάς σας ότι ο κόσμος να χαλάσει, αυτή θα είναι εκεί για εσάς; Δεν έχετε κανένα χαμόγελο να σας γεμίζει με δύναμη και να σας πεισμώνει να κάνετε το επόμενο βήμα;

Ναι, κάνε εσύ ένα βήμα και εγώ θα κάνω το επόμενο. Όχι μόνο γιατί έτσι πρέπει, Γιατί έτσι επιλέγω…

Με αγάπη, Βίλυ