Πτυχίο; (Ευχαριστώ, δεν θα πάρω)

Έχω πλήρη επίγνωση των αντιδράσεων που μπορεί να προκαλέσει η σημερινή μου δημοσίευση. Επιπλέον, γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα φανώ ισοπεδωτική και πιθανώς να «ενοχλήσω» τους περισσότερους. Δεν πειράζει…Δεν είναι η πρώτη φορά και με βεβαιότητα σας λέω ότι δεν θα είναι και η τελευταία.

Πριν από πολλά χρόνια, συμπλήρωσα κι εγώ όπως εκατομμύρια παιδιά το μηχανογραφικό μου. Δεν θα ξεχάσω το παλικάρι μέσα στην αίθουσα με τους υπολογιστές (ναι, δεν είμαι πια και τόσο μεγάλη) που μόλις του το παρέδωσα στα χέρια, γύρισε με ένα γελάκι (το γελάκι του ξερόλα) και με ρώτησε περιπαιχτικά: «Είσαι σίγουρη για την επιλογή σου»; Δεν ξέρω τι απάντησα, δεν θυμάμαι. Δυο πράγματα ξέρω μόνο: 1) Είχα περάσει όλο το βράδυ με το μηχανογραφικό κάτω από το μαξιλάρι μου. Το μόνο που δεν χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή ήταν έναν εξυπνάκια να παίζει με τα νεύρα μου. 2) Ήμουν σίγουρη για την επιλογή μου. Πού να ’ξερα το βαριόμοιρο…

Τα αποτελέσματα βγήκαν, μετά από ένα καλοκαίρι που δεν έβαλα….πισινό κάτω, και εγώ είχα περάσει Κοινωνιολογία Παντείου Αθηνών, αφήνοντας το όνειρο της δημοσιογραφίας πίσω. Κλάμα ωρών, πολλών ωρών, για λόγους πολλούς, πάρα πολλούς… Σνιφ, εγώ που θα έχανα τους φίλους μου.. Κλαψ, εγώ που ποτέ δεν θα μπορούσα να γίνω η Στάη στη θέση της Στάη…

Πρέπει ο Θεός να είχε μαζέψει το «παρεάκι» του, Αγίους, Αποστόλους και όσα αγγελάκια δεν είχαν κάποια καλύτερη δουλειά να κάνουν και να ευθυμούσαν με την απελπισία μου. Μόνο έτσι εξηγείται η συνέχεια του παραμυθιού που θα σας αφηγηθώ. Όσο, λοιπόν, η ανυποψίαστη Βίλυ μοιρολογούσε, ο Θεούλης είχε βάλει σκοπό να της αποδείξει στο εγγύς μέλλον ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, εκείνος γελάει (κοινότυπο, αλλά τόσο πραγματικό). Τα πράγματα ήρθαν έτσι που δεν τα κατάφερα τελικά να πάω αμέσως στην Αθήνα. Αποφάσισα, λοιπόν, να δουλέψω γραμματεία σε ένα φροντιστήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μια ειδικότητα που έμελε πολύ φοβάμαι να με καταδιώκει για πολλά χρόνια. Σήκωσε τηλέφωνα, φτιάξε το πρόγραμμα των καθηγητών, χτύπα το κουδούνι, παίξ’ το μπαμπούλας να μπουν τα παιδάκια στην ώρα τους μέσα στις αίθουσες, γίνε η ψυχαναλύτριά τους, κάνε ταυτόχρονα τηλέφωνα για τη διαφημιστική καμπάνια του φροντιστηρίου και δούλεψε κάνα 150άωρο, αντί για το 8ωρο που πληρώνεσαι (για να μη συζητήσω τι πληρώνεσαι). «Μωρέ, δε θα πάρω το πτυχίο μου;»!!!. Με αυτήν την σκέψη, την επόμενη χρονιά πήρα το δρόμο για τη Πρωτεύουσα. Ένα χρόνο κράτησε το παραμύθι, που μόνο παραμύθι δεν ήταν. Άντε πάλι πίσω, παρατώντας τη σχολή, βάζοντας πείσμα να ασχοληθώ με το όνειρό μου (βλ. Δημοσιογραφία). Δεν με ρώτησε ποτέ κανείς τι πτυχίο έχω σε αυτόν τον χώρο. Με ρώτησαν τι άκρες έχω (δεν είχα, αλλά απέκτησα), με ρώτησαν αν ξέρω να γράφω (δεν ήξερα, αλλά κουτσοέμαθα), με ρώτησαν αν θέλω να πληρώνομαι (δεν ήθελα, αλλά σιγά σιγά άρχισα να έχω αξιώσεις, τρομάρα μου). Το θέμα του πτυχίου δεν υπήρχε καν στο μυαλό μου-γιατί άλλωστε;- και εγώ φούσκωνα από περηφάνια που γνώριζα καθημερινά και κάποιον ηθοποιό, τραγουδιστή, συγγραφέα, σκηνοθέτη κτλ κτλ κτλ. Εξάλλου, ποτέ κανείς δεν με ρώτησε αν έχω πτυχίο, όπως είπαμε. Στο «έμπα» κανείς δεν με ρώτησε ποτέ. Στο «έβγα», όμως, όλοι χτυπάνε στο ευαίσθητο σημείο σου. Και αυτό είναι… μείον σου, το λέει και ο ΛΕ-ΠΑ. Η όλη κατάσταση θύμιζε μια αφίσα για μια συναυλία που είχα δει πρόσφατα, η οποία έλεγε: «Είσοδος ελεύθερη, έξοδος 10€». Ναι, κάπως έτσι. Εκεί που άρχισα να έχω αξιώσεις, που λέγαμε παραπάνω, η πανέξυπνη διευθύντρια πέταξε όλο στόμφο: «Ε, να, είναι που δεν έχεις πάρει ακόμα και το πτυχίο σου, και όπως και να το κάνουμε, φαίνεται, βρε κορίτσι μου». Έλα μου; Ποιο πτυχίο; Πότε να το πάρω, στις εκπαιδευτικές άδειες που δεν μου έδωσες ποτέ; Με συνοπτικές διαδικασίες, παραιτήθηκα ο βλάκας (μέγα λάθος η παραίτηση, μην το κάνετε). Θα πήγαινα στην Αθήνα, θα το έπαιρνα το ρημαδοπτυχίο, για να μην τολμήσει ποτέ και κανείς να μου πετάξει αντίστοιχη ατάκα. Κουτό παιδί, οι ευαισθησίες σε άφαγαν… 

Ναι, μετά από θυσίες επί θυσιών, της οικογένειάς μου και δικές μου, το πήρα το πολυπόθητο πτυχίο. Μέσα σε έναν μόνο χρόνο, πέρασα όλα τα μαθήματα που μου είχαν μείνει, και στήθηκα στους φωτογράφους να αποτυπώσουν την μεγάλη στιγμή. Κάπου εδώ, όμως, μάλλον το παραμύθι τελειώνει. Και μπορεί να ζήσαν αυτοί καλά, σίγουρα όμως δεν ζήσαμε εμείς καλύτερα. 

Κανείς δεν με ξαναρώτησε ποτέ αν έχω πτυχίο. Ούτε εσάς ε; Ακόμα είμαι γραμματέας και ίσως αυτό είναι το επάγγελμά μου επ’ αόριστον (αν υπάρχουν δηλαδή δουλειές να κάνω και αυτό). Είμαι, όμως, Κοινωνιολόγος. Και έτσι υπογράφω. Είναι, βλέπετε, η μόνη ιδιότητα που έχω. Δεν έχω πια την ιδιότητα του καλού ανθρώπου. Δεν είμαι. Δεν έχω πια την ιδιότητα του υπομονετικού ανθρώπου. Δεν είμαι. Είμαι Κοινωνιολόγος, κι ας δουλεύω ως γραμματέας σήμερα, ως ταξιτζού αύριο, ως καθαρίστρια μεθαύριο, ως άνεργη…μήπως τώρα όπου να’ ναι;

Ναι, το πήρα το πτυχίο μου. Πού να το βάλω; Στον πισινό που δεν έβαλα κάτω εκείνο το καλοκαίρι πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων; (το μόνο καλοκαίρι της ζωής μου που θυμάμαι τόσο ξένοιαστο;).

Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα σπούδαζα. Δεν θα έβαζα τον εαυτό μου στη διαδικασία να απογοητευτώ από το Πάντειο (το οποίο είχα μέσα στο μυαλό μου ως κάτι σπουδαίο), δεν θα έβαζα ούτε τον εαυτό μου, ούτε την οικογένειά μου στη διαδικασία να ξοδέψουν ένα σκασμό χρήματα, τα οποία ποτέ δεν θα μπορέσω να αποσβέσω από την Κοινωνιολογία. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα γινόμουν κομμώτρια ή αισθητικός (κι ας μίσησα για πάντα εκείνον που τόλμησε να μου το προτείνει τότε). Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα έφτιαχνα τα μαλλιά των κοριτσιών που ετοιμάζονταν να πάνε στην ορκωμοσία τους, σκεφτόμενη με λύπη ίσως ότι εγώ δεν πήρα ποτέ πτυχίο. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα ταξίδευα για να ανοίξω τους ορίζοντές μου, γιατί κανένα βιβλίο από μόνο του δεν μπορεί να στο προσφέρει αυτό. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα ήμουν σίγουρα αυτό που είμαι σήμερα, αλλά μήπως τελικά και σήμερα δεν είμαι αυτό που θα μπορούσα να είμαι;

Με αγάπη, Βίλυ

ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ