Σε ελεύθερη σχέση με τη...μαγειρική!!!

Έχω φτάσει αισίως τα 28 παρά κάτι. Και ενώπιον όλων σας οφείλω να ομολογήσω ότι δεν με λες...κορίτσι για σπίτι. Αν και είμαι κορίτσι ΑΠΟ σπίτι, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις σειρές να το αποδείξω σε κανέναν, φορώντας ποδίτσα και προσφέροντάς του αχνιστά πιάτα με καλομαγειρεμένο φαγητάκι. Όσο για μένα, πάντα είχα κάποιον...τη μαμά μου...τη γιαγιά μου...τη συγκάτοικό μου...κάποιον, τέλος πάντων, να με φροντίσει και να καλύψει τις ανάγκες σίτισής μου. Το διάστημα πάλι που έμενα μόνη μου στην Αθήνα, έτρωγα ό,τι έβρισκα διαθέσιμο, με αποκορύφωμα τον τόνο με πατατάκια (κάτι που θα μου χτυπάει μέχρι το τέλος της ζωής μου μια καλή μου φίλη, η Μαρία, που έτυχε να είναι αυτόπτης μάρτυρας του λουκούλειου γεύματός μου).

Από τότε στην Αθήνα μέχρι και σήμερα, δεν έχουν αλλάξει και πολλά όσον αφορά τη σχέση μου με τη κουζίνα. Το μόνο που άλλαξε, φρονώ, είναι η ανάγκη μου να αναμετρηθώ με τα κουζινικά και να αποδείξω ότι ΜΠΟΡΩ αλλά από επιλογή μου ΔΕ ΘΕΛΩ. Το μόνο που άλλαξε, φρονώ, είναι η ανάγκη μου να φορέσω ποδίτσα και να προσφέρω αχνιστά πιάτα με καλομαγειρεμένο φαγητάκι σε ανθρώπους που αγαπώ. Ενίοτε...να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε...

Σήμερα, Δευτέρα 30 Απριλίου 2012 (παρακαλώ να σημειωθεί η ημερομηνία), επιχείρησα να μαγειρέψω. Μάλιστα, το ανέβασα και στο status μου στο facebook, θέλοντας να κοινοποιήσω την ηρωική μου προσπάθεια (αρνούμαι να σταθώ στα....σχόλια των φίλων μου, τα οποία με πλήγωσαν βαθύτατα βεβαίως βεβαίως). Δεν ήταν η πρώτη φορά φυσικά. Το είχα επιχειρήσει κανά δυό ακόμα στο παρελθόν, επιστρατεύοντας το θάρρος και το θράσος μου και τότε όπως και τώρα. 

Δεν ήθελα κάτι βατό, κάποιο ευκολάκι. Να καταδεχθώ εγώ να κάνω αυγά; Μακαρόνια; Για ποια με περάσατε; (Άσε που μια φορά που πήγα να βράσω αυγό, μπερδεύτηκα και περίμενα να μαλακώσει και το τσόφλι). Οπότε θέλουμε κάτι χωρίς τσόφλια, να μην μας σκάνε, και κάτι δύσκολο για να τους...σκάσουμε. Τις πρώτες φορές επιχείρησα να κάνω κάτι...γκουρμέ και έφαγα τα μούτρα μου. Εγώ τα μούτρα μου, ο καλός μου τα...μουστάκια του, αφού δεν είχε και κάτι άλλο να φάει. Μάλιστα, είχα το θράσος σε κάθε του μπουκιά, να ρωτάω γεμάτη καμάρι και τουπέ: Δεν είναι νόστιμο; Ξεροκατάπινε ο καημένος. Ναι πολυυυυύ, μασώντας επίμονα την μπουκιά του σε μια ύστατη προσπάθεια να μαλακώσει στο στόμα του και να κατέβει η άτιμη. Δεν το πέτυχα; Ναι, αγάπη μου, καλό είναι, βάζοντας λίγο κρασί στο ποτήρι του, μήπως και με το αλκοόλ το καμένο πάρει άλλη γεύση. Για να μη θυμηθώ το φουρνάκι του που το αποσύραμε γοργά γοργά καθώς είχα κάνει γκάγκανο ένα απόγευμα κάτι φετούλες με τυρί, θέλοντας  να φτιάξω, τρομάρα μου, πιατέλα με αλλαντικά για μια ρομαντική βραδιά. 

Σήμερα, όμως, θα ήταν όλα διαφορετικά. Είχα διαβάσει ό,τι συνταγή κυκλοφορούσε στον Τσελεμεντέ της μαμάς μου, είχα ξεθάψει ό,τι συνταγή έπαιζε στο ίντερνετ και ένιωθα έτοιμη να συναγωνιστώ με τη Βέφα, τον Πετρατζίκη, την Μπαρμπαρίγου και πάει λέγοντας. Άφησα στην μπάντα τα πολυσυζητημένα πιάτα, άφησα στην μπάντα τις παράλογες αξιώσεις μου και προσπάθησα να οργανωθώ. Αγόρασα τα υλικά μου, έβγαλα από τα συρτάρια και τα ντουλάπια τα τετζερέδια και τα κατσαρολικά, πήρα και το σκονάκι που είχα κρατήσει πρόχειρα κάτι σημειώσεις της...κακιάς ώρας (όπως αποδείχθηκε) και...βουρ. Στο gmail η Μαρία μου έδινε οδηγίες προς... ναυτιλομένους και στο τηλέφωνο η μαμά μου συμπλήρωνε ό,τι δεν είχα καταλάβει από το gmail και ντρεπόμουν να ρωτήσω την Μαρία, η οποία είχε τη ψευδαίσθηση ότι λέγοντας κόβεις κύβους τις πατάτες, έδινε σαφείς εντολές στην ανίδεη. Η απόφαση είχε παρθεί. Λεμονάτο χοιρινό με πατάτες φούρνου και καραμελωμένα κρεμμύδια. Εεεεεεε;;;;; Δεν καταπίνετε τα σάλια σας, αναλογιζόμενοι τη γεύση του πιάτου μου; ΜΗ ΜΟΥ ΒΙΑΖΕΣΤΕ! Πατάτες....άκυρο! Τρεις ώρες ψήνονταν στους 180 βαθμούς, άψητες οι άτιμες. Λεμονάτο χοιρινό...μμμμμ......ε.......κάτι έγινε. Και πώς να μη γινόταν, δηλαδή, όταν δεν το άφησα σε ησυχία το βαριόμοιρο. Βάλε νεράκι, κλείσε καπάκι, ξανάνοιξε καπάκι να ελέγξεις το νεράκι, ξανακλείσε το καπάκι, ξανάνοιξέ το μήπως ξέχασες κάτι, ξανακλείστο μήπως σταματήσεις κατά λάθος τη βράση, πάρε τη Μαρία να ρωτήσεις πόση ώρα να το αφήσεις, πάρε τη μαμά να ρωτήσεις γιατί βγάζει αφρούς, ξανακλείσε το καπάκι. Τα κρεμμύδια, από την άλλη, ούτε με παίδεψαν, ούτε τα παίδεψα. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που και τα φάγαμε και θέλαμε κι άλλα (αλλά δεν είχαμε γιατί ΦΥΣΙΚΑ δεν υπολόγισα σωστά την ποσότητα).

Μετά και από το σημερινό μου τόλμημα, έχασα κάθε ελπίδα. Πλέον είμαι βέβαιη, σχεδόν βέβαιη, ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να έχω μια ολοκληρωμένη σχέση με τη μαγειρική. Όχι γιατί ΔΕ ΘΕΛΩ (όπως σας ξεφούρνιζα πριν), επειδή μάλλον ΔΕ ΜΠΟΡΩ! (κι ας ντρέπομαι που παραδέχομαι ότι με νίκησε μια κατσαρόλα).

Στην καλύτερη των περιπτώσεων με βλέπω....complicated ή ακόμα καλύτερα in an open relationship με τις κουτάλες, τα μπρίκια, το ξύλο κοπής, τις ντομάτες, το μπαλσάμικο και τα ανοιχτήρια. Σε μια ελεύθερη σχέση δεν υπάρχουν δεσμεύεσεις, απαιτήσεις ή πιέσεις. Σε μια ελεύθερη σχέση ξέρεις ότι δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει ο φόβος του χωρισμού και στη τελική έχεις το κεφάλι σου ήσυχο: Δεν σε νοιάζει που θα καταλήξει η σχέση σας, αν θα παντρευτείτε ή αν σε βλέπει σοβαρά ή αν σε δουλεύει! Και όπως λέει και μια καλή μου φίλη, σε αυτές τις σχέσεις δεν μπορείς να κάνεις κοινά όνειρα, είτε πρόκειται για το κοντινό, είτε για το μακρινό μέλλον. Να, έτσι κι εγώ, με το μαγείρεμα. Τί όνειρα να κάνω; Απατηλά;

Υπάρχει μια και μοναδική ελπίδα να γίνουν κάποια στιγμή αληθινά νόστιμα τα φαγητά μου, τώρα που το ξανασκέφτομαι, όμως. Να καταφέρω κι εγώ να κάνω αυτό που κάνει η γιαγιά μου με τα φαγητά της όλα αυτά τα χρόνια και μου το αποκάλυψε πρώτη φορά όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο και την ρώτησα τι έβαλε και είναι το γιαουρτλού της τόσο νόστιμο. 

Αγάπη έβαλα. Χωρίς αλάτι το φαγητό τρώγεται, χωρίς αγάπη θα είναι πάντα άνοστο. 

Με αγάπη, Βίλυ

Υ.Γ. 1. Αγάπη έβαλα στις πατάτες. Αλάτι έβαλα;

Υ.Γ.2. Αυτή η δημοσίευσή μου είναι αφιερωμένη στην καλή μου φίλη Μάρθα.Κι εσύ τέκνον Βρούτε;