....πάντοτε ήσουν ό,τι είχα πιο γλυκό!!!

 

Εντάξει, μπορεί να γκρινιάζω...Εντάξει, μπορεί να με παίρνει συχνά από κάτω αλλά μήπως τελικά έχουμε περισσότερους λόγους να είμαστε ευτυχισμένοι από το να είμαστε μίζεροι; 

Ακούγοντας το τραγούδι του Μουζουράκι-της Lacta δηλαδή- "Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου", διαπίστωσα ότι έχω να θυμάμαι τόσες καλές ΓΛΥΚΕΣ στιγμές στη ζωή μου που είναι τουλάχιστον άδικο να ρίχνω τον προβολέα και να φωτίζω τις σκοτεινές, τις θαμπές, τις μελαγχολικές...

Δεν είναι πραγματικά μοναδικό να μην ξέρεις πού να πρωτοαφιερώσεις αυτό το τραγούδι; Δεν σημαίνει αυτό ότι είσαι τυχερός άνθρωπος; Ότι ακόμα κι αν σήμερα δεν είναι όλα ρόδινα, μπορείς να βγάλεις κάποια "στιγμή" από το χρονοντούλαπό σου και να πιαστείς πάνω της; Να θυμηθείς πόσο ευχάριστα ένιωσες τότε και να πιστέψεις ότι στο χέρι σου είναι να ξανανιώσεις έτσι;

"Στα χρόνια μου να κρύβεσαι και να σε βρίσκω εκεί", "στο νου μου όλο το χθες", "ξυπνάνε στις οθόνες μου σκιές και αναπνοές"...

Το παγκάκι στη "Χαρά", εκεί δίπλα στο Μαϊάμι. 

Η λίμνη της Καστοριάς και η απίστευτη θέα της από το ξενοδοχείο μας. 

Το πρώτο φιλί, το πρώτο σημείωμα στον καθρέφτη, το πρώτο "Σ' αγαπώ". 

Οι ατελείωτες συζητήσεις στο μπαλκόνι της γιαγιάς της Μαρίας. 

Τα βραδινά μπάνια στον Αρμενιστή. 

Η σφιχτή αγκαλιά της Μάργυς, μετά από έναν βαρβάτο καυγά. 

Η περηφάνια που γεμίζει το "είναι" μου μετά από κάθε αγώνα του Δημήτρη. 

Το πρόσωπο και τα χέρια της γιαγιάς μου όταν φτιάχνει τις πίτες της. 

Τα μεθύσια μας και τα γοερά κλάματα μετά. 

Οι εξομολογήσεις μέσα από τα πενταπλά γραπτά μηνύματα. 

Η αφιέρωση του αγαπημένου μου τραγουδιού στο wall μου. 

Το χέρι μου μέσα στο χέρι σου όταν κοιμάμαι. 

Το χέρι μου μέσα στο χέρι σου όταν ξυπνάω...

                                                   Μπορώ να γράφω για μέρες. Κι εσύ. 

Τελικά δεν είναι όλα τόσο θαμπά. 

Τι λες κι εσύ;

Με αγάπη, 

Βίλυ