Περήφανοι ως Έλληνες...

Γράφει η Άννυ Ζουργού

Έχει γίνει τρομερός ντόρος αυτές τις μέρες για το περιστατικό με την αθλήτρια Βούλα Παπαχρήστου. Οι απόψεις μου για το θέμα συμπυκνώνονται εύκολα στο άρθρο «Το πάτημα της βαλβίδας» του Ανδρέα Πετρουλάκη στο protagon.gr (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=17083), γι’ αυτό άλλωστε αυτός είναι δημοσιογράφος κι εγώ όχι. 

Πολύς κόσμος εκεί έξω χάνει την ευκαιρία του. Το θέμα είναι αν τη χάνει από μια άτυχη στιγμή ή λόγω ήθους. Αν θέλεις να πας στους Ολυμπιακούς για να αποδείξεις πόσο ανώτερη είναι η φυλή των Ελλήνων και για να «φάνε τα μούτρα των άλλων κρέας», καλύτερα να μην πας. Προσωπικά δεν έχω καμία όρεξη να με εκπροσωπήσεις, κι ας κέρδιζες.

Με αφορμή, ωστόσο, το περιστατικό θέλω να ψιλοξεσπάσω  για κάποια πράγματα που ακούστηκαν στην τελετή αποχαιρετισμού της ελληνικής αποστολής για το Λονδίνο. Έμεινα κυρίως στο ότι:  «Οι Έλληνες αθλητές είναι ό, τι καλύτερο  μπορεί να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο εξωτερικό.» Ε λοιπόν, όχι. Ναι, οι Έλληνες αθλητές είναι εκπρόσωποι της χώρας μας στους έξω, ναι, μπορούν και μας κάνουν περήφανους με την προσπάθειά τους και τις διακρίσεις τους, αλλά δεν είναι ό, τι καλύτερο. Υπάρχουν κι άλλοι νέοι άνθρωποι που κάνουν, αν όχι καλύτερα, σίγουρα ισάξια πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι, αλλά οι δικές τους προσπάθειες χάνονται στους λαβυρίνθους των ΜΜΕ. Γιατί αυτός που κολυμπάει είναι καλύτερος από αυτόν που πέρασε στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και, παράλληλα με τις άκρως απαιτητικές σπουδές του, συμμετείχε και στην ομάδα ρομποτικής του Αριστοτελείου, δουλεύοντας για συνεχόμενα 15ώρα κλεισμένος σε ένα εργαστήριο, για να φτιάξει την PANDORA, ένα ρομπότ για τον εντοπισμό επιζώντων σε χώρους που έχουν υποστεί φυσική καταστροφή, και να διακριθεί σε παγκόσμιους διαγωνισμούς στην Κίνα και στην Αυστρία; Το ίδιο ισχύει και για αυτόν που κάνει άλμα εις μήκος με αυτόν που συμμετείχε στην ομάδα της formula των Μηχανολόγων. Γι’ αυτόν που τρέχει μετ’ εμποδίων με αυτόν που δουλεύει στη ΝΑΣΑ ή στο CERN και είναι Έλληνας, κλπ.

Δεν προσπαθώ να απαξιώσω την προσπάθεια κανενός. Ξέρω ότι οι αθλητές είναι παιδιά από εμάς που έκαναν τη δική τους προσπάθεια για να καταφέρουν αυτό που αγαπούν. Υπάρχει, όμως, ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω που τα καταφέρνει, αδικείται, πληρώνει τα λάθη του, τρώει τα χρόνια του, προσπαθεί με low budget, πέφτει και ξανασηκώνεται και κανείς ποτέ δεν το μαθαίνει.
Ο αθλητισμός είναι μόνο ένας από τους τομείς που θα έπρεπε να μας  κάνουν να υποστηρίζουμε ή να καταδικάζουμε συμπεριφορές και καταστάσεις, που θα έπρεπε να μας κάνουν περήφανους ως Έλληνες…

                                                                                       Η Άννυ