Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΡΤΥ. (ΛΟΝΔΙΝΟ 2012)

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΛΟΝΔΙΝΟ 2012


Του Λευθέρη Πλακίδα


ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ

Τα καλύτερα έπονται. Είναι κλισέ αλλά τελικά δικαιώνεται πολύ συχνά εκείνος που το πρωτοείπε. Η Τελετή Λήξης ήταν απίστευτη. Τόσο καλή που δεν το έχω ακόμη χωνέψει ότι την είδα ζωντανά. Και ήταν τόσο καλή και καθόλου βαρετή που δεν έφυγε από τη θέση του κανένας δημοσιογράφος σε σύγκριση με άλλες Τελετές Λήξης σε προηγούμενες διοργανώσεις. Όλα είχαν γίνει με εξαιρετικό σχεδιασμό. Για μένα η αναφορά στους Beatles σε τρία σημεία και το εμβληματικό τραγούδι του Τζον Λένον το Imagine που ακούστηκε από τα χείλη του ίδιου σε βίντεο που παραχώρησε η Γιόκο Όνο ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές. Είμαι ρομαντικός και ονειροπόλος, ίσως και παραπάνω αισιόδοξος, αλλά αυτό το συναίσθημα που ένοιωσα ακούγοντας το Imagine στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου είχα πολλά χρόνια να το νοιώσω. Είναι το απόλυτο τραγούδι για έναν κόσμο που πολλοί ονειρεύονται και ίσως ποτέ να μη ζήσουμε. Αλλά το όραμα και η ελπίδα ότι μπορεί έστω και στο μικρόκοσμο μας να συμβεί, είναι δυνατό κίνητρο για να κάνουμε περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Όπως έκαναν δύο Βρετανοί αθλητές που είχαν διαφορετική αφετηρία από τους περισσότερους. Ο πυγμάχος και ο δρομέας. Ο πρώτος έφηβος που είχε μπλέξει σε ναρκωτικά και νύχτα σηκώθηκε μία μέρα και είπε θα αλλάξω τη ζωή μου. Όσο την έχω ακόμη. Και άρχισε τον αθλητισμό. Το πιο κοντινό που μπορούσε να κάνει ήταν πυγμαχία. Και σε τέσσερα χρόνια πήρε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Και προσπαθεί να σώσει και άλλα παιδιά που είναι σε αυτή τη φάση που ήταν εκείνος. Και δεν είναι εύκολο. Γιατί τα εύκολα είναι ελκυστικά. Οι δυσκολίες σε κάνουν δυνατό και ξεπερνάς τα όρια σου. Αυτό έκανε και ο Μο Φάρα, Σομαλός στην καταγωγή που βρέθηκε στα 10 του στο Λονδίνο, γιατί οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από την εμφύλια σφαγή στην πατρίδα του. Και στο Λονδίνο βρήκε την αθλητική του Ιθάκη. Και μέσω του αθλητισμού η φωνή του ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. Γιατί δεν έμεινε στα δύο χρυσά μετάλλια, αλλά μίλησε για την πείνα στην Αφρική και ότι μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε να αλλάξει η κατάσταση εκεί. Κάτι παραπάνω ξέρει. Ο αθλητισμός σώζει ζωές, δίνει νόημα σε πολύ κόσμο και αλλάζει νοοτροπίες. Η κουλτούρα των Βρετανών στον αθλητισμό είναι αξιομνημόνευτη και ζηλευτή, Για αυτό και στο Μαραθώνιο η ατμόσφαιρα ήταν σα να έτρεχαν σε Στάδιο οι αθλητές. Και οι περισσότεροι είχαν και οι ίδιοι δοκιμάσει να τρέξουν μια απόσταση αν όχι και ολόκληρο Μαραθώνιο. Κάθε μέρα στο Λονδίνο χιλιάδες τρέχουν όλη τη μέρα. Παντού. Σε πάρκα και στους δρόμους. Για αυτό και αγαπούν τον αθλητισμό. Γιατί ασκούνται και οι ίδιοι.



Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Όλα είναι λάθος στον Ελληνικό Αθλητισμό. Κάτι δεν πάει καλά σίγουρα. Δε μπορεί όλοι να γκρινιάζουν για τα χρήματα. Και οι αθλητές και οι προπονητές και οι παράγοντες. Και όταν υπήρχαν χρήματα είχαμε αθλητισμό; Και ο ΣΕΓΑΣ πως δικαιολογεί ότι για τρίτη συνεχόμενη διοργάνωση πιάνεται ντοπαρισμένος πρωτοκλασάτος αθλητής του. Και κανείς δεν παραιτείται. Κάποιος δεν έχει ευθύνη για όλα αυτά. Δεν είναι ενήμερος ο πρόεδρος και το Δ.Σ. για την προετοιμασία των αθλητών και για τις επιδόσεις τους. Οι περισσότεροι υπήρξαν και οι ίδιοι αθλητές και έχουν τελειώσει και ΤΕΦΑΑ κάτι καταλαβαίνουν.           Είναι σα το Γιάννη Σγουρό τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας  Άρσης Βαρών που δεν είχε ιδέα για ότι γινόταν επί σειρά ετών με το Χρήστο Ιακώβου και την υπόλοιπη παρέα. Και ο κόσμος τον επέλεξε για να συνεχίσει και στην Περιφέρεια Αττικής. Καθόλου άσχημα. Λες και τα χρήματα τα έδινε άλλος και όχι η ελληνική πολιτεία για δύο δεκαετίες για να έχουμε μετάλλια και να πανηγυρίζουμε σε κάθε επιτυχία. Για την ουσιαστική ανάπτυξη του αθλητισμού όμως πολύ λίγα έγιναν.  Είναι καλύτερο για τους πολιτικούς οι επιδόσεις και τα μετάλλια γιατί φωτογραφίζονται και κερδίζουν δημοσιότητα. Και είναι θεμιτό γιατί χάρη στη γενναιοδωρία τους (με χρήματα των υπόλοιπων φορολογούμενων) μπορούσαν οι αθλητές να διακριθούν. Αλλά για να έχουμε σχολικό αθλητισμό και μαζικό αθλητισμό καμία κίνηση. Λογικό αυτά γίνονται με προγραμματισμό, οργάνωση και σε βάθος χρόνου. Και δεν έχουν ποτέ μεγάλη δημοσιότητα και προβολή. Ενώ τα μετάλλια είναι κάτι που το εξαργυρώνουν όλοι εύκολα και άμεσα. Και τα Μίντια είναι στο παιχνίδι. Όλοι ξέρουν την αλήθεια, αλλά λίγοι την επικοινωνούν. Και κανείς δε θέλει να γίνει κακός. Ή το χειρότερο ασχολούνται και βγάζουν στην επιφάνεια ότι πιο κίτρινο υπάρχει. Ποιος αλήθεια ασχολήθηκε ποτέ με τους προϋπολογισμούς των Ομοσπονδιών και που πηγαίνουν τα χρήματα. Και γιατί πληρώνονται 2.000 και 3.000 ευρώ κάποιοι υπάλληλοι και 500 ευρώ οι προπονητές και λιγότερο ακόμη οι αθλητές. Οι προπονητές αναγκάζονται λόγω του στρεβλού συστήματος αξιολόγησης να πιέζουν και καίνε τους αθλητές τους για να μπαίνουν σε κατηγορίες και να παίρνουν ένα σταθερό μισθό. Και δεν αφήνουν τους αθλητές τους να προχωρήσουν ακόμη και όταν οι ίδιοι ξέρουν καλά ότι με κάποιον άλλο θα εξελιχθεί ο αθλητής τους γιατί χωρίς εκείνον θα εξαφανιστούν από το χάρτη.


Για να γνωρίσεις λίγο καλύτερα τον Λευθέρη, ρίξε μια ματιά και εδώ:


1 σχόλιο:

GLaroche είπε...

Φίλε Λευθέρη, καλά τα λες για τον ελληνικό αθλητισμό, αλλά οι παράγοντες σφυρίζουν αδιάφορα. Και οι αθλητές δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Αλλωστε, οι μισοί από αυτούς που αγωνίστηκαν έχουν δουλειά στο Δημόσιο. Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε.