Block me...

Αποκλείοντας τον εαυτό μου...

Τί είναι το block στο fb: Αν αποκλείσεις κάποιον στο Facebook τότε αυτό το άτομο δεν θα μπορεί να σε βρει χρησιμοποιώντας την αναζήτηση, ούτε να επικοινωνήσει μαζί σου με οποιοδήποτε τρόπο χρησιμοποιώντας τις λειτουργίες του Facebook, ούτε να σου στείλει ξανά αίτημα φιλίας. Επίσης, οποιεσδήποτε σχέσεις διατηρείς με το συγκεκριμένο άτομο θα διακοπούν, όπως για παράδειγμα η φιλία σας ή η κατάσταση σχέσης. Γενικά και με λίγα λόγια, θα τον αποκλείσεις. 

Το ιστορικό: Πριν από λίγες μέρες ανέβασα μια ανάρτηση στο moirasou.org αλλά παρότι την ανέβασα στο wall μου στο facebook, δεν μου εμφανιζόταν στην δική μου οθόνη. Έτσι, έστειλα ένα μήνυμα σε έναν καλό μου φίλο στο chat και τον ρώτησα αν εκείνος την έβλεπε. Αφού πρώτα μου απάντησε καταφατικά, με ρώτησε το παρακάτω, συνοδεύοντας την ερώτησή του με μια από αυτές τις κίτρινες χαμογελαστές φατσούλες: "Μήπως μπλόκαρες τον εαυτό σου;"

Έπρεπε να γελάσω. Αλλά δεν γέλασα. Έπρεπε να του βάλω τη φατσούλα με την γλωσσίτσα απ' έξω αλλά δεν πρόκαμα. Η σύνδεσή μου έπεσε και μαζί με αυτήν και η διάθεσή μου. Όχι μία και έξω, σιγά σιγά, κατά τη διάρκεια της μέρας. Ναι, η αλήθεια ήταν ότι έχω μπλοκάρει τον εαυτό μου εδώ και καιρό, του το ομολόγησα μια μέρα έτσι στο άσχετο, αφού είχαν περάσει πολλες μέρες από τη χιουμοριστική (νόμιζε ο καημένος) ερώτησή του. 

Μπλοκάρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό όταν...

...δεν αναγνωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τις αντιδράσεις μας σε διάφορες καταστάσεις. 

...προσπαθούμε να αποκοπούμε από το παρελθόν μας, έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι έτσι θα γίνει καλύτερο το παρόν και το μέλλον μας.

...κόβουμε τις γέφυρες επικοινωνίας με ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. 

...επικεντρωνόμαστε στο τί δεν μπορούμε και θάβουμε στο σκοτάδι το τί θέλουμε. 

...νιώθουμε τύψεις κάθε φορά που νιώθουμε ευτυχισμένοι.

...δεν ονειρευόμαστε πια και προτιμάμε να βλέπουμε "εφιάλτες" με τη φθηνή δικαιολογία ότι είμαστε απλά ρεαλιστές.

...φοβόμαστε να πούμε "σε αγαπώ" και μέχρι να μας το πει ο άλλος πρώτα, εμμένουμε στα "σε θέλω", "σε γουστάρω", "με φτιάχνεις". 

...προτιμάμε να ακούμε τους γύρω μας ενώ βάζουμε τις ωτοασπίδες όταν μας μιλάει το "μέσα" μας.

...προσκυνάμε τη λογική και αποκλείουμε το συναίσθημα. 

...μένουμε στάσιμοι και επιλέγουμε να κάτσουμε στα αυγά μας από το να επιχειρήσουμε να τα "σπάσουμε". 

...ξοδεύουμε ώρεςςςς για να γυαλίσουμε τη "μάσκα" μας, προκειμένου να μην δει κανείς τι κρύβεται πίσω από αυτήν. 

Όταν σε μπλοκάρουν οι άλλοι ή έστω όταν πατάνε deny στο αίτημα φιλίας σου, μπορείς να βρεις χιλιάδες δικαιολογίες για να...απαλύνεις τον πόνο σου. Ο άλλος κάνει μπαμ ότι είναι "κομπλεξάρας του κερατά", φοβάται μήπως αποδειχθείς καλύτερός του (που θα αποδειχθείς, δεν χωράει συζήτηση), είναι μικρόψυχος και πάει λέγοντας. Τι να πεις, όμως, όταν είναι πλέον αυταπόδεικτο ότι εσύ είσαι αυτός που σε αρνείσαι, εσύ είσαι αυτός που σε μπλοκάρεις; 

Θα μπορούσα να δώσω πολλά tips για να ξεμπλοκάρεις τον εαυτό σου, αλλά όλα θα ήταν στη σφαίρα του "δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις". 

Θα αρκεστώ στο να κλείσω λέγοντας ότι μπορεί να είναι όμορφο να "χτίζουμε" έτσι τις προσωπικότητές μας, ώστε να μας κάνουν όλοι "accept" όταν τους στέλνουμε τα επιμέρους αιτήματά μας αλλά δεν είναι από μόνο του αρκετό. 

Γιατί τί να το κάνω να είμαι connected με σένα, όταν "η σύνδεση δεν είναι εφικτή" με μένα;

Με αγάπη, 

Βίλυ