Μια ματιά της μόνο φτάνει... moirasou.org

Ένα πάρτυ έκπληξης με αγάπη και καλούς φίλους... 

Με την Μαρία γνωριζόμαστε...από πάντα.  Δεν μπορώ να υπολογίσω τα χρόνια, δεν μπορώ να θυμηθώ καν τη ζωή μου πριν από την ημέρα που σχεδόν γονυπετής την παρακάλεσα να κάτσουμε στο ίδιο θρανίο στο σχολείο (θαρρώ πως ήταν ό,τι πιο σοφό έχω κάνει μέχρι και σήμερα στη ζωή μου).

Την ονομασία δε αυτού του μπλογκ σε δύο άτομα την χρωστάω κατά κύριο λόγο. Στην αδερφή μου τη Μάργυ και στη Μαρία. Αυτές ήταν που με δίδαξαν πώς να μοιράζομαι και αυτές είναι οι πρώτες που μοιράζομαι ακόμα και σήμερα όλα όσα μου συμβαίνουν.

Η Μαρία ήταν πάντα εκεί. Όλες τις μέρες, όλες τις ώρες, ό,τι κι αν συνέβαινε παράλληλα στη δική της ζωή. Εκεί στις χαρές, εκεί στις στεναχώριες, εκεί στα γλέντια, εκεί στις απογοητεύσεις, εκεί στα πάνω, εκεί στα κάτω. Ο "βράχος" όταν το είχα ανάγκη, η "φωτιά" όταν το "τούνελ" μου δεν είχε φως, το "νερό" όταν έπρεπε να σβήσει κάποια δική μου "φωτιά"...Πάντα εκεί. Στα γενέθλια, στις αποφοιτήσεις, στις επιτυχίες, στα πάρτυ έκπληξη. Πάντα διοργανώτρια, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, να είναι κι αυτή με τη σειρά της το "θύμα"...

Στις 31 Ιουλίου, μια μέρα πριν από τα φετινά της γενέθλια , θέλησα να πάρω το αίμα μου πίσω. Το αίμα μου πίσω για την ημέρα που εκείνη διοργάνωσε ένα πάρτυ έκπληξη για μένα στην πυλωτή μου, για να γιορτάσουμε όλοι μαζί το πτυχίο μου. Νομίζω ότι ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Θα πηγαίναμε για φαγητό όλοι μαζί αλλά με είχαν στήσει ήδη καμιά ώρα. Και εντελώς συμπτωματικά κανείς δεν σήκωνε το τηλέφωνό του. Χαμπάρι εγώ... Ώσπου μου έκαναν αναπάντητη να κατέβω. Πάγωσα. Ούτε βήμα εμπρός, μήδε βήμα πίσω. Τα αυτοκίνητα είχαν στολιστεί, τα μπαλόνια είχαν φουσκωθεί και οι ευχές έδιναν και έπαιρναν. 

Όλα εδώ πληρώνονται, φιλενάδα. Προχθές, λοιπόν, έφθασα σπίτι μου και ξεκίνησα τα τηλέφωνα. Η Μαρία, την επόμενη μέρα (1 Αυγούστου), θα έφευγε διακοπές, οπότε κανείς από εμάς δεν θα είχε την ευκαιρία να την δει και να της ευχηθεί από κοντά. Ή μήπως τελικά μόνο τα γένια του σπανού δεν γίνονται; Όταν νωρίτερα στις 31 Ιουλίου της ξεκαθάρισα ότι θα πήγαινα για πολύ λίγο από το σπίτι της να της δώσω έστω ένα φιλί για "Χρόνια Πολλά", δεν είχα ακόμα σχεδιάσει τίποτα. Αργότερα το σκέφτηκα και όλοι οι καλεσμένοι είπαν αμέσως, προτού προλάβω καν να ολοκληρώσω τη φράση μου, ΝΑΙ. Ο Δημήτρης με βοήθησε να πάρουμε τούρτες, μπαλόνια και μπόλικες μπύρες και όλοι τους έφθασαν στην ώρα τους στο ραντεβού μας. 

Στις 12 παρά τέταρτο ήμουν σπίτι της, όπως και της είχα υποσχεθεί. Κάθισα φουριόζα στον καναπέ και άρχισα να της αραδιάζω ένα ένα τα παραμύθια μου. Το τέταρτο πέρασε σαν νερό και ο αδερφός της χτύπησε το κουδούνι. Ακόμα και τότε καμία υποψία για αυτό που την περίμενε. Ώσπου η πόρτα άνοιξε και άρχισαν να μπαίνουν οι φίλοι. Ένας-δυο-τρεις-τέσσερις και σταματημό δεν είχαν. Δεν έχω δει ποτέ έτσι την Μαρία και -είπαμε- γνωριζόμαστε από... πάντα. Φιλούσε αβέρτα κόσμο και είχε σαστίσει πραγματικά. Ούτε που κατάλαβε πότε βάλαμε τις μπύρες στο ψυγείο, ούτε που κατάλαβε πότε έσβησε την τούρτα, ούτε που κατάλαβε πώς είχαμε μαζευτεί καμιά 20αριά άνθρωποι στο σαλόνι της. 

Ούτε εγώ το κατάλαβα. Πώς συντονιστήκαμε τόσο εύκολα και γρήγορα, πώς καταφέραμε μέσα σε ένα δεκάλεπτο να συμφωνήσουμε όλοι μαζί για την ώρα, το μέρος και όλα τα λοιπά διαδικαστικά. Ήταν όλοι εκεί. Το παρελθόν μας, το παρόν μας και σίγουρα το μέλλον μας. 

Κι εκεί ήταν που συνειδητοποίησα -για ακόμα μια φορά- ότι όταν είσαι σωστός άνθρωπος, η ζωή σου το ανταποδίδει. Επειδή αν η Μαρία δεν ήταν ό,τι είναι, δεν θα κάναμε προχθές αυτό το πάρτυ αστραπή. Επειδή αν η Μαρία δεν ήταν ό,τι είναι, δεν θα ήμουν κι εγώ σήμερα ό,τι είμαι και πάει λέγοντας...

Στα τόσα χρόνια κοινής πορείας με τη Μαρία, έχω να θυμάμαι πολλά. Αυτό που σίγουρα ποτέ δεν θα ξεχάσω ήταν το βλέμμα της εκείνο το βράδυ. Επειδή με την Μαρία, πάντα μια ματιά της μόνο φτάνει...

Με αγάπη, 

Βίλυ