Όταν τα "αν" σου, μπορούν να σε στοιχειώνουν για μια ολάκερη ζωή!
Αν δεν ήσουν ό,τι είσαι, τι θα ήθελες να είσαι;
Αυτή ήταν η πιο ύπουλη ερώτηση που μου έχει τεθεί έως και σήμερα. Και μάλιστα στην τρυφερή ηλικία των 8 ετών. Η Δήμητρα, η κολλητή μου στο δημοτικό, περιχαρής μού έδωσε το λεύκωμά της και μου ζήτησε να συμπληρώσω τις ερωτήσεις. Αν δεν ήσουν ό,τι είσαι, τι θα ήθελες να είσαι; Έτρεξα στη μαμά μου, η οποία έβαζε τα σιδερωμένα ρούχα στα ντουλάπια. Σαν σήμερα το θυμάμαι! Τι εννοούσε η Δήμητρα; Τι να απαντήσω; Γιατί να μην είμαι αυτό που είμαι; Κι αν δεν ήμουν ό,τι είμαι, πού να ήξερα τι θα ήθελα να είμαι; (Τι να είχα απαντήσει άραγε τότε;)
Έκτοτε, βρέθηκα αντιμέτωπη με πολλά "αν" στα χρόνια που ήρθαν και έφυγαν. Αυτά τα ύπουλα "αν" που έρχονται να σε βρουν εκ των υστέρων, αφού πρώτα έχεις αναγκαστεί να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο για κάποιο από τα ατοπήματά σου.
Αν δεν είχα δηλώσει αυτήν τη σχολή στο μηχανογραφικό;
Αν είχα αποφασίσει νωρίτερα να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να μεταναστεύσω;
Αν δεν απαντούσα αρνητικά σε εκείνη την πρόταση;
Αν δεν είχα χωρίσει με δική μου πρωτοβουλία;
Αν είχα τα κότσια να πω την αλήθεια;
Αν δεν κοιμόμουν εκείνο το βράδυ;
Αν δεν ξυπνούσα εκείνο το πρωί;
Αν δεν είχα απαντήσει, αυτό που τελικά απάντησα, στο τι θα ήθελα να είμαι, αν δεν ήμουν ό,τι είμαι;
Πόσο μάταιες ερωτήσεις; Πόσο άστοχες οι απαντήσεις που δίνουμε κατά καιρούς; Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συνέβαινε εάν, εκτός εάν το τολμήσεις. Τώρα. Όχι αύριο. Γιατί αύριο δεν θα ισχύει το ίδιο "αν", αυτό που ισχύει σήμερα. Αύριο είναι μια άλλη μέρα, με τις δικές της συνθήκες, με τα δικά της "αν".
Πριν λίγες μέρες, 20 χρόνια μετά από το λεύκωμα της Δήμητρας, έτρεξα για ακόμα μια φορά στη μαμά μου, εκεί που τρέχω κάθε φορά όταν κοντοζυγώνουν τα ζόρια. Στον βομβαρδισμό των "αν" μου, με κοίταξε σχεδόν στωικά και υπομονετικά, περίμενε να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου. Στον καταιγισμό των υποθετικών μου ερωτήσεων, απάντησε αφήνοντάς με άφωνη:
"Αν η γιαγιά σου είχε ρόδες, θα ήταν πατίνι" και συνέχισε να βάζει τα σιδερωμένα ρούχα στα συρτάρια μας.
déjà vu...!
Στο ίδιο έργο θεατές. Η μαμά μου έκανε ακριβώς το ίδιο 20 χρόνια μετά κι εγώ με τη σειρά μου συνέχιζα να πνίγομαι από τα "αν" μου. Αυτά τα "αν" που ενίοτε θα με στοιχειώνουν, ενίοτε θα με ακινητοποιούν, ενίοτε θα με παρακινούν να κάνω το επόμενο βήμα για να μην μείνω πάλι με δεκάδες αναπάντητα και υποθετικά ερωτήματα.
Με αγάπη, Βίλυ
Υ.Γ.: Δε θυμάμαι τι απάντησα τότε, αλλά σήμερα αν δεν ήμουν, ό,τι είμαι, θα ήθελα να είμαι και πάλι εγώ. Με τα ίδια λάθη, με τα ίδια πάθη, με τους ίδιους φόβους. Όχι για κανέναν άλλο λόγο. Γιατί καλώς ή κακώς. μόνο αυτό ξέρω να είμαι. Και τίποτα άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου