Κάπου θα συναντηθούμε...



Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, πέντε μέρες κοσκινίζει...

 

Για τις σχέσεις "τραβάτε με κι ας κλαίω" πρωτοέμαθα σε ένα ταξίδι μου προς τις καλοκαιρινές μου διακοπές στην Πελοπόννησο, ακούγοντας το τραγούδι "Κάπου θα συναντηθούμε" της Γλυκερίας με τον Μηλιώκα. Τις 12 ώρες που κάναμε μέχρι να φτάσουμε στο εξοχικό μας αυτό σκεφτόμουν, κι ας ήμουν ακόμα λόγω ηλικίας τόσοοοο μακριά από μια ανάλογη κατάσταση.

 

Ταλαιπώρια, βρε παιδάκι μου, μπελάς. Να μένεις στο ίδιο σπίτι αλλά να μη μπορείς να βρεθείς; Αδιανόητο. Οι εναλλακτικές που δίδονταν στο εν λόγω άσμα πολλές: Διαφορετικές ώρες μέσα στη μέρα- στις 11, στις 12, στις 4-, διαφορετικές μέρες μέσα στη βδομάδα -Σάββατο, Κυριακή, Παρασκευή-, διαφορετικοί μήνες μέσα στον χρόνο -Μάιος, Αύγουστος, Δεκέμβριος-! Είχα πια απηυδήσει. Σαν τώρα με θυμάμαι να σκουντάω τον μπαμπά μου και να ζητώ εξηγήσεις: "Καλά, πλάκα μας κάνουν;" Μόνο που είχαν περάσει πολλές ώρες από την στιγμή που ακούγαμε αυτό το τραγούδι και δεν κατάλαβε ο Χριστιανός πού στο καλό αναφερόμουν. Όταν τον έβαλα στο κλίμα, γέλασε και εμφατικά μονολόγησε: "Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, παιδί μου, πέντε μέρες κοσκινίζει". Ε, χρόνια αργότερα, θα το συνειδητοποιούσα και μόνη μου.

 

 

Όποιος έχει ζήσει μια σχέση "ήθελα να σε φιλήσω αλλά δεν έβρισκα το μαγουλό σου", παρακαλώ να σηκώσει το χέρι του ψηλά. Μη μου πείτε πως ακόμα να καταλάβετε τί είδους σχέση είναι αυτή η σχέση...!

Είναι η σχέση που αντί να βρίσκετε λύσεις στα προβλήματα, βρίσκετε προβλήματα στις λύσεις. Είναι η σχέση του "θέλω αλλά δεν μπορώ" κι ας μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας πως δεν υπάρχει "δεν μπορώ" αλλά μόνο "δεν θέλω". Είναι οι σχέσεις που σε πονάνε αλλά έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι αν δεν πονάς σημαίνει ότι δεν αγαπάς. Είναι οι σχέσεις που σε κάνουν να χάνεις χρόνο αλλά ταυτόχρονα να κερδίζεις εμπειρίες, αναμνήσεις, στιγμές γεμάτες πάθος κι ας είναι -τις περισσότερες φορές- λάθος. Είναι η σχέση που, αφού περάσει ο καιρός, θέλεις να ξεχάσεις αλλά δεν θα μπορέσεις (δε θέλω να σε τρομάξω) σχεδόν ποτέ. Επειδή θα έχει μείνει κάποιο τόσα δα απωθημένο, επειδή αυτή η σχέση θα ανήκει πάντα στη σφαίρα του "ανεκπλήρωτου", επειδή απλώς δε σου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να την απομυθοποιήσεις.

 

Έζησα τέτοιες σχέσεις, όπως στοιχηματίζω ότι έζησες κι εσύ. Βλέπεις, δεν είναι οι σχέσεις-εξαίρεση. Είναι, μάλλον, οι σχέσεις-κανόνας. Η δικαιολογία αλλάζει κάθε φορά: λίγο η απόσταση, λίγο η οικονομική κρίση, λίγο η ζήλεια, λίγο ο φίλος σου που σε παρασύρει, λίγο εγώ, λίγο εσύ...

 

"Έτσι είναι οι σχέσεις", σκέφτεσαι. Μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου που θα συνειδητοποίησεις ότι δεν είναι έτσι όλες οι σχέσεις. Έτσι είναι κάποιες σχέσεις. Επειδή υπάρχουν και οι άλλες. Οι ίσως λιγότερο έντονες, οι ίσως λιγότερο επεισοδιακές, αλλά αυτές που σου δίνουν δύναμη και κουράγιο να πας λίγο παρακάτω, αυτές που αν δεν τις έχεις ζήσει ακόμα, σίγουρα θα έρθουν στο δρόμο σου σήμερα ή το αργότερο "αύριο", αυτές που αν έχεις την τύχη να τις ζεις, πρέπει να έχεις την τύχη (και την ικανότητα) να τις κρατήσεις κιόλας.

 

Γιατί ο Μηλιώκας είχε και άλλο τραγούδι εκτός από το "Κάπου θα συναντηθούμε".

Το "Ροζ"! Θυμάστε; "Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα/ τα όνειρά μου κόκκινα/ τα όνειρά μου άσπρα/

ρούχα μαζί που πλύθηκαν/ κι έχουνε γίνει ροζ!"

 

Η διαφορά αυτού του τραγουδιού με το προηγούμενο, όμως, είναι ότι εδώ το ζευγάρι-παρά τις αντίξοες συνθήκες- βρέθηκε. Και το προσπάθησε και το πάλεψε και συνεχίζει να το παλεύει... Και γιατί το κάνει;

 

Γιατί... βρε αν δε σ' ερωτευόμουνα θα 'κανα το δικό μου/ εγώ να δεις τι θα 'κανα μα έλα που σ' αγαπώ...

 

 

Με αγάπη,

Βίλυ

 

Υ.Γ. Λέτε ο Μηλιώκας να μου ζητήσει πνευματικά δικαιώματα για το κείμενό μου;