Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Τα...ασήμαντα και τα απλά!

Δώσ' μου κι άλλα εσύ ασήμαντα, για να ζήσω εγώ σημαντικά...

 
Ξύπνησα καλά σήμερα. Χωρίς λόγο. Έτσι...
Λες και χθες πριν κοιμηθώ, έκλεισα μια σπουδαία "επαγγελματική συμφωνία"... (μπα, δεν έκλεισα, θα το θυμόμουν).
Λες και μου έπεσε ο πρώτος αριθμός του λαχείου (μα δεν αγόρασα καν λαχείο, πώς έχω την απαίτηση να μου πέσει και ο πρώτος αριθμός;).  
Λες και με το που άνοιξα τα μάτια μου, έξω από την πόρτα μου με περίμενε ένας ντελικάτος φάκελος με δύο εισιτήρια για τη Ρώμη (αντ' αυτού βρήκα έναν λογαριασμό κινητού, τι να σας λέω...).
 
Γιατί, λοιπόν, από το πρωί έχω αυτήν την ομολογουμένως χαζουχαρούμενη διάθεση;
Γιατί έπλενα τα δόντια μου και χόρευα μπροστά στον καθρέφτη μου το Livin' La Vida Loca του Ricky Martin;
Γιατί τώρα που γράφω αυτήν την ανάρτηση, ακούω συνέχεια, ξανά και ξανά, και πάμε πάλι από την αρχή, και δώστου το restart, το la bamba;
(http://www.youtube.com/watch?v=PK2HANwsUWg, είμαι σοβαρά γιατρέ μου, να ανησυχήσω;)
 
Η απάντηση κρύβεται στο τραγούδι του συγκροτημάτος "Τρίφωνο" που σας επισυνάπτω στο τέλος της ανάρτησής μου. Και είναι τόσο απλή, όσο απλός είναι και ο λόγος που οφείλουμε να ξυπνάμε ευτυχισμένοι και να κοιμόμαστε ελπίζοντας ότι -πού θα πάει, ρε γαμώτο- αύριο θα είναι μια ακόμα καλύτερη μέρα.
Μια καινούρια μέρα που δε θα μας πάρει μακρυά τα τόσο απλά και σημαντικά που ήδη έχουμε (και ίσως δεν εκτιμάμε) αλλά θα μας φέρει κι άλλα τόσα που είναι απαραίτητα για να συμπληρώσουμε το παζλ μας. "Κομμάτια" που πιθανόν να μη χρειάζεσαι εσύ, αλλά εγώ δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. "Κομμάτια" που εγώ δεν θα είχα τί να τα κάνω ενώ για σένα ήταν τόσο δυσεύρετα που χωρίς αυτά το παζλ σου θα ήταν πάντα μισό.
 
Η αγάπη ζει στα μικροπράγματα. Τόσο απλό. Τόσο κατανοητό. Τόσο εγώ.
 
Επειδή εμένα (πόσο εγωιστικό, Θεέ μου) μπορείς να με κάνεις τόσο εύκολα ευτυχισμένη. Όχι χαρούμενη, μην μου μπερδεύεσαι, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ! Με όλα τα γράμματα κεφαλαία!
  • Με μια σφιχτή αγκαλιά και κάνα γλυκόλογο...
  • Με ένα καλομαγειρεμένο φαγητό...
  • Με λίγη πλατούλα πριν κοιμηθώ...
  • Με μία βόλτα βραδινή στην πόλη...
  • Με μία αφιέρωση, αποκλειστικά δική μου...
  • Με ένα ζεστό βλέμμα που θα μου λέει "Καλώς την"...
  • Με μια εξομολόγηση, έστω δύο λέξεις, μέσα σε έναν απλό, άσπρο φάκελο...
  • Με ένα φιλί της αδερφής μου πρίν φύγει, όσο εγώ κάνω ότι κοιμάμαι, για να μη το χάσω...
  • Με το να τρέχω πίσω από τον Κώστα, όταν εκείνος επιστρέφει κουρασμένος από τη δουλειά, κι εγώ έχω διάθεση για παιχνιδάκια...
  •  Με το να μαγειρεύω και να βάζω καταλάθος περισσότερο νερό στο φαγητό και να μην ξέρω πώς να το σώσω ώστε να μη μοιάζει η τηγανιά με σούπα και στο τέλος να το καίω κιόλας...
  • Με ένα "δεν πειράζει, νόστιμο είναι" κι ας ήταν καμμένο...
Λίγο πριν κλείσω αυτήν την ανάρτηση, πήγα στην κουζίνα και βρήκα τη μαμά μου, η οποία έπλενε πιάτα ("με τέτοια νιάτα", όπως συνηθίζω να την πειράζω)
 
-Μαμά, με τί είμαι ευτυχισμένη;
 
Με κοιτάει αποσβολωμένη η γυναίκα και μου απαντάει:
 
"Με το...ΤΙΠΟΤΑ είσαι ευτυχισμένη"!.
 
Ουπς...το τελευταίο πόνεσε!
 
Με αγάπη,
Βίλυ
     
 

1 σχόλιο:

Maria Kok είπε...

Ετσι μπράβο!Εισαι σε καλό δρόμο! Αυτο πρεπει να κανουμε ολοι κοριτσι μου......εσυ γιατι απορεις??????
Η ευτυχία είναι στιγμές....απλες.....καθημερινες.....