Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Νοσταλγία ή λήθη;

Όταν η έλξη πάσχει από αμνησία...

Υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς αυτούς δεν θα ήσουν σήμερα "έσύ". Άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στο "παρελθόν" σου αλλά δεν έχουν θέση στο "παρόν" σου. Είτε έφυγαν με τη θέλησή τους, είτε΄εσύ ήσουν αυτός που πήρες αυτήν την απόφαση. Είτε σου εξήγησαν το λόγο, είτε ακόμα και σήμερα αιωρείται αυτό το "γιατί".
Έμαθες να ζεις δίχως αυτούς και υπάρχουν φορές που δεν θυμάσαι καν πώς ήταν να ζεις με αυτούς. Αραιά και πού, μπορεί να περάσουν φευγαλέα από το μυαλό σου. Ένα μικρό ερέθισμα είναι αρκετό: Η αγαπημένη τους ταινία, το στέκι σας που πίνατε καφέ, ένα παλιό τραγούδι στο ραδιόφωνο, το βραχιόλι που βρήκες σκονισμένο στο κάτω συρτάρι, πίσω από κάτι ξεχασμένα τετράδια που στο είχε πάρει δώρο στα γενέθλιά σου. Μπορεί να χαμογελάσεις νοσταλγικά, μπορεί και να μην έχεις χρόνο καν να το κάνεις εκείνη την στιγμή. Η νοσταλγία έρχεται, βλέπεις, τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Την ώρα που βιάζεσαι να προλάβεις το λεωφορείο, την ώρα που χτυπάει σαν δαιμονισμένο το κινητό σου και είναι χωμένο κάτω από τα μαξιλάρια. Πού ώρα για νοσταλγία...


Ώσπου κάποια στιγμή αυτός ο "κάποιος" από το παρελθόν, κάνει ξανά μια guest εμφάνιση στο παρόν σου. Δεν ήρθε για να μείνει. Δεν θέλει. Ούτε εσύ. Δεν υπάρχει πια αυτό το "κάτι" που υπήρχε κάποτε. Αυτό το "κάτι" δεν στηρίζεται στη μνήμη. Δεν γίνεται να νιώθω έλξη για αυτό που μοιραστήκαμε κάποτε, δεν μπορώ να νιώθω έλξη για αυτό που ήσουν κάποτε για μένα, μόνο για αυτό που είσαι σήμερα. Και αυτό που είσαι σήμερα, δεν το ξέρω. Και δεν έχω και χρόνο να το μάθω. Βιάζομαι να προλάβω το λεωφορείο, χτυπάει και το άτιμο το κινητό σαν δαιμονισμένο και στοιχηματίζω ότι είναι κάτω από τα μαξιλάρια.
Όταν αυτός ο παλιός γνώριμος εμφανίζεται, περνάνε από το μυαλό σου πολλές εικόνες. Η πρώτη φορά που τον είδες, ίσως πιο έντονα. Αναπολείς τη στιγμή, αγγαλιάζεις στη θύμησή της...Αλήθεια... Αυτό, όμως, δεν είναι έλξη, μην κάνεις το λάθος και μπερδευτείς: αυτό είναι νοσταλγία.
Κάποιους ανθρώπους τους αγαπάς για αυτό που υπήρξαν για σένα, για τον ρόλο που έπαιξαν στη ζωή σου, για την κοινή σας ιστορία. Έλα, όμως, που κάποια συναισθήματα πάσχουν από αμνησία και λειτουργούν μόνο στη σφαίρα του παρόντος...
Εχθές μίλησα στο τηλέφωνο με κάποιον παλιό καλό φίλο. Ήταν λες και δεν πέρασε μια μέρα. Λες και πατήσαμε το pause τη στιγμή που χαθήκαμε και εχθές πατήσαμε προσωρινά για λίγο το play. Για λίγο. Όσο διαρκεί ένα τηλεφώνημα. Τόσο λίγο.
Μετά από αυτό, όλα επανήλθαν στη φυσιολογική τους ροή. Ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του.


Γιατί καλό και το παρελθόν, αλλά πώς να το συγκρίνεις με το παρόν;



2 σχόλια:

Maria Kok είπε...

Για ποιον ή για ποιους χτυπαει η καμπανα???????? Καπου παει το μυαλο μου......

Βίλυ είπε...

Εκεί που πάει, να μείνει...