Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Νούμερα ή "νούμερα";

Το νούμερο που εύκολα γίνεται "νούμερο"!


Ποτέ δεν αγαπούσα τα νούμερα. Και τώρα που το καλοσκέφτομαι, ποτέ δεν αγαπούσα τα νούμερα και με την κυριολεκτική και με την μεταφορική έννοια (ο νοών νοείτω).
Μαθηματικά, φυσική, χημεία, βιολογία, γεωμετρία, στατιστική, άλγεβρα... Απλά δεν χωρούσαν στο μυαλό μου. Δεν τα καταλάβαινα. Δεν χαμπάριαζα. Την ίδια ώρα που όλοι επέμεναν ότι η ζωή είναι στο σύνολό της μαθηματικά, νούμερα, εξισώσεις, ολοκληρώματα και πάει λέγοντας. Το μόνο "μέτρο" που αντιλαμβανόμουν ήταν -στην καλύτερη- αυτό της ποίησης. Για τα υπόλοιπα, η απόλυτη άρνηση. Ομολογώ πως είχαν δίκιο οι "όλοι". Η ζωή είναι μαθηματικά και μάλιστα από τα "σκληρά". Δεν άργησα να το παραδεχτώ, αν και για ακόμα μια φορά θα αρνιόμουν κατηγορηματικά να πέσω στην λούμπα τους.



Όλα αξιολογούνται αδιαμφισβήτητα με μονάδες μέτρησης. Πόσα κιλά είσαι. Τί ύψος έχεις. Πόσα χρήματα έχεις στο πορτοφόλι σου; Πόσο ακριβό είναι το αυτοκίνητό σου; Πόσους φίλους έχεις. Όλα νούμερα. Απόλυτοι αριθμοί.
Μέτρημα, μέτρημα, μέτρημα, δίχως κανένα μέτρο τις περισσότερες φορές.
Προσπάθησα κι εγώ κάποιο βράδυ να κάνω τους υπολογισμούς μου. Όλα κι όλα. Νούμερα εσείς, νούμερο κι εγώ. Έκανα τις σούμες μου, πολλαπλασίασα τις σκέψεις μου, προσπάθησα να ενώσω τα μισά μου, να κουτσοφτιάξω τίποτα ολόκληρο, να "πειράξω" τις πιθανότητές μου, να εξισώσω το "δούναι"μου με το "λαβείν"μου. Μούφα. Τζάμπα κόπος. Αντί να αφαιρέσω,αφαιρέθηκα.
Προσπάθησα να θυμηθώ τους κανόνες. Τις μονάδες μέτρησης. Πρώτα κάνουμε τις πράξεις μέσα στις παρενθέσεις. Μόνο αυτό θυμήθηκα. Δεν βοήθησε και πολύ.
Δεν το έβαλα κάτω. Πήρα και το κομπιουτεράκι μου. Ο τάδε μου συμπαραστάθηκε 3 φορές. Ναι, όμως, εγώ ήμουν εκεί όταν τον απέλυσαν, εκεί όταν πέθανε το σκυλί του, εκεί όταν τον παράτησε η αρραβωνιάρα, εκεί όταν έγινε στουπί και κάποιος έπρεπε να τον πάει σπίτι του. Άρα μου χρωστάει το καθίκι. 4 εγώ, 3 αυτός. 4-3=1. Πρέπει απαραιτήτως, αν θέλει να τα πάμε καλά, να με στηρίξει άλλη μία. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, φιλαράκι. Να με συγχωράς, αλλά έτσι επιτάσσουν οι κανόνες. Μετά παίρνεις και το ύφος και στην "ξήγα" που του κάνεις, πετάς όλο χάρη: "Ένα και ένα κάνουν δύο"! Και του λες αυτό, γιατί τί άλλο να πεις; Πώς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα; Κι εκείνος μένει αποσβολωμένος γιατί αυθαίρετα θεωρούσε ότι δεν είναι όλα μετρήσιμα μεγέθη. Κι εκείνος σε κοιτάει γεμάτος απορία γιατί αυθαίρετα πίστευε ότι η φιλία, ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν "συν", "πλην","επί" και "δια". Κι εκείνος τα έχει χαμένα διότι κάποιος αφελής κάποτε του είχε πει ότι οι σχέσεις δεν επηρεάζονται από κλάσματα,από διανύσματα, από εκθέτες και ρίζες.

Τελικά, μήπως να σας αφήσω να μετράτε και να συνεχίσω εγώ να κάνω του κεφαλιού μου;

Λέω να μείνω με τα δικά μου μέτρα, κι ας έχω μερικές φορές δύο μέτρα και δύο σταθμά. Λέω να κρατήσω τα δικά μου μέτρα, αλλά στο μέτρο που εγώ μπορώ και θέλω. Λέω να πάρω προληπτικά, δραστικά, έκτατα μέτρα για να μπορώ να αντιμετωπίσω το μέτρημά σας. Λέω να ρισκάρω μερικές φορές να είμαι αμετροεπής. Εξάλλου, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά ούτε με την μετριοπάθεια, ούτε με τους μετριοπαθείς.
Α, κι εσείς αν θέλετε, πείτε με και μέτρια...




Με αγάπη,
Βίλυ

2 σχόλια:

Maria Kok είπε...

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια παρέα 8 ατόμων........

Ξερεις τι συμπέρασμα βγαζω εγώ?:όλα τα κείμενα που έχεις γράψει, έχουν μια βάση-αναφορά-σποντίτσα-ανάμνηση που αφορά την παρέα αυτή.

Βίλυ είπε...

Χμ δεκτό, αν και δε γίνεται σκόπιμα.

Για να δούμε...

Ήμασταν 8...
Όλοι μαζί τουλάχιστον για 6 χρόνια...
Μείναμε 2...
3...;
4...;
5...;
6...;
7...;
Ή μήπως τελικά είμαστε κατά βάθος ακόμα 8;