Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Candy: Είσαι πιο όμορφη όταν γελάς...



Πώς μπορείς να πείσεις ένα παιδί ότι δεν είναι η Candy;



Όταν ήμουν ακόμα "τυροπιτάκι" -έτσι ήταν το παρατσούκλι μου μικρή- είχα τη βεβαιότητα ότι ήμουν η Κάντυ. Μα ήμασταν ίδιες! Κανείς δεν το έβλεπε; Σγουρά μαλλιά εκείνη, σγουρά κι εγώ, φακιδούλες στη μύτη εκείνη, φακιδούλες στη μύτη κι εγώ, ξανθή εκείνη, καστανή εγώ, αλλά κρίμα δεν είναι να κολλάμε σε λεπτομέρειες;
Μάλιστα, επειδή η κουπ μου διέφερε (εγώ είχα μόνο μια σγουρή τούφα στην κορυφή του κεφαλιού και όχι τόσο πλούσια κώμη σαν τη μικρή μου ηρωίδα), είχα "επιστρατεύσει" και μια υφασμάτινη πλισέ φούστα που την φορούσα στο κεφάλι για να είμαι ασορτί κάθε φορά που στηνόμουν στον καναπέ να δω το καλύτερο παιδικό του κόσμου...




Η αλήθεια είναι ότι από τότε που φορούσα εκείνη την κόκκινη πουά φούστα στο κεφάλι, πέρασαν ήδη 24 χρόνια (ας μείνει μεταξύ μας). Συνεπώς, για να θυμηθώ ξανά την ιστορία της Κάντυ έπρεπε να δω το ακόλουθο link μήπως και μπω στο κλίμα. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%85_%CE%9A%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%85.
Όταν, μάλιστα, είδα ξανά από το youtube και το πρώτο επεισόδιο της σειράς, δεν σας κρύβω πως συγκινήθηκα. Ήταν σαν να ξαναπήγα μετά από χρόνια στο"Σπίτι του Μικρού Αλόγου", σαν να συναντούσα ξανά την κυρία Πόνυ και την αδελφή Μαρία (μα καθόλου να μην τις έχει αγγίξει ο χρόνος;) και σαν να αγκάλιαζα για ακόμη μια φορά, την καλύτερή μου φίλη, την Άννυ... Λες και ξαναέπιασα στα χέρια μου το κόμικ που αγόραζα ανελλιπώς με τη βοήθεια της μαμάς μου και το άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα που τοποθετούσα ευλαβικά στη θέση τους, κρυφά από τον μπαμπά μου. Λες και δεν πέρασε μια μέρα...
Ακόμα κι όταν μεγάλωσα πια και είχα τη βεβαιότητα ότι έμοιαζα με την Βουγιουκλάκη -ας μην επιχειρηματολογήσω και για τις ομοιότητές μου με την Αλίκη- την Candy δεν την πρόδωσα ποτέ. Όποτε δεν είχα τα κέφια μου, μάλιστα, έβαζα στο βίντεο τις 3 κασέτες που είχαμε με την Κάντυ και σε χρόνο ρεκόρ ταυτιζόμουν ξανά με την τσαχπίνα φακιδομύτα φίλη μου. Ερωτεύτηκα κι εγώ τον "πρίγκηπα του λόφου", αγάπησα τον Άντονυ και την "πάτησα" με τον Τέρρυ. Καρδιά αγκινάρα η Κάντυ, καρδιά αγκινάρα κι εγώ. Να σημειωθεί, παρακαλώ, στα πρακτικά...
Σήμερα έχω χάσει τα χνάρια της Κάντυ. Πρέπει να είναι λίγο μεγαλύτερη από μένα. Να έχει δική της οικογένεια και φακιδομύτικα κουτσούβελα; Να είναι ακόμα νοσοκόμα ή μήπως την έχει επηρεάσει και αυτήν η οικονομική κρίση; Ο "πρίγκηπας του λόφου" είναι με κάποιον τρόπο στη ζωή της ή πάει χάθηκε και αυτός, όπως συμβαίνει πάντα με τους πρίγκηπες, μετά το "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"...!!!
Ξέρετε γιατί αγαπάω ακόμα την Κάντυ; Επειδή σε κάποιο επεισόδιο -στο 4ο αν δεν κάνω λάθος- ο πρίγκηπας της, με τη σκωτσέζικη ενδυμασία του, της είπε ότι είναι πιο όμορφη όταν γελάει και  δεν το ξέχασα ποτέ.


Γιατί οι πρίγκηπες έχουν πάντα δίκιο...
Γιατί, σήμερα, όλοι ψάχνουμε μια καλή δικαιολογία για να γελάσουμε.
Κι εγώ μόλις θυμήθηκα τη δική μου...

Γενικές πληροφορίες για την αγαπημένη μου παιδική σειρά:
  • Η Κάντυ Κάντυ ήταν μια σειρά Μάνγκα και κινούμενων σχεδίων ιαπωνικής παραγωγής.
  • Η σειρά με την παγκόσμια επιτυχία είχε συνολικά 115 επεισόδια.
  • Προβάλλονταν από την ΕΡΤ τη δεκαετία του 1980. Συγκεκριμένα, η ΕΡΤ πρόβαλε τη σειρά για πρώτη φορά από το 1984 έως το 1987 ενώ η ΕΡΤ3 ανέλαβε μετέπειτα την προβολή. Το 1989 η ΕΡΤ1 πρόβαλε από την αρχή τη σειρά για να πάρει τη σκυτάλη ο τότε ΣΚΑΙ - νυν Alpha- τα μέσα της δεκαετίας του 1990, προκειμένου να προβάλει 50 σε σύνολο επεισόδια της παδικής σειράς με ανανεωμένη, αυτήν τη φορά, μεταγλώττιση.
  • Η διάρκεια των επεισοδίων ήταν 25 λεπτά και προβαλλόταν ένα την εβδομάδα.

  • Παρακολουθήστε το πρώτο επεισόδιο:



Παρακολουθήστε το τελευταίο επεισόδιο:







2 σχόλια:

Maria Kok είπε...

Πω πω!Τι μου θύμησες τωρα????????????? Να γραψεις και για το μικρο μου πόνυ!

ΥΓ1: Νιωθω τυχερη που ειχαμε τοσο ωραια κινουμενα σχεσδια.....σε αντιθεση με σημερα!

ΥΓ2: Δεν θα σχολιασω την ομοιοτητα σου με την Καντυ και τη Βιουγιουκλακη....μα ιδιες βρε παιδακι μου??????? ( απο μικρο, χαζο ησουν τελικα)

Βίλυ είπε...

Κάνε μας την χάρη. Ίδια ήμουν και με τις δυο. Απλά τώρα μεγάλωσα και δεν ειναι τόσο πασιφανές όπως τότε. Ντάξει;;;;;