Αγαπώ πολύ τις προθεσμίες. Αλλά πιο πολύ αγαπώ τον ήχο που κάνουν όταν λήγουν!

*Κλεμμένο από την ταινία Julie and Julia.

            Ωραίο πράγμα η προθεσμία. Σε φέρνει ενώπιον των ευθυνών σου. Σε κοιτάει κατάματα, την κοιτάς λίγο λοξά και…τσουπ έτοιμο και το αποτέλεσμα. Μοιράζεις προθεσμίες και τελεσίγραφα αριστερά και δεξιά (συνεπώς ρίχνεις το μπαλάκι στον άλλον μέχρι τάδε του μηνός) και εσύ απλά κάθεσαι στις δάφνες σου και περιμένεις.

Δεν μπορώ να πω: στα νιάτα μου έδωσα πολλές προθεσμίες στους άλλους. Έθετα μια ημερομηνία και περίμενα μέχρι τότε τις απαντήσεις τους. Λες και ήταν ο άλλος αναγκασμένος να «παίξει το παιχνιδάκι μου». Λες και θα με λυπόταν κανείς που ξεροστάλιαζα πάνω από το τηλέφωνο, περιμένοντας την μια και μοναδική απάντηση. Και οι μέρες περνούσαν και η τελική ημερομηνία πλησίαζε απειλητικά και μια μέρα πριν την λήξη της προθεσμίας από καθαρή συμπόνια, αποφάσιζα να δώσω παράταση στο "θύμα" μου. Με ένα ξερό μήνυμα γινόταν το "έγκλημα": «Θα περιμένω τελικά μέχρι τότε». Τελεία. Και παύλα. Δεν έδινα, βλέπετε, πολλά περιθώρια. Ήμουν αμείλικτη. 

Ή άλλες φορές πάλι η απάντηση ερχόταν στην ώρα της. Απηυδισμένος ο συμπαίκτης μου σε αυτό το παιχνίδι του παραλόγου, αποφάσιζε να μου ρίξει μια αρνητική απάντηση (πάρε να έχεις) και έμενα αποσβολωμένη να κοιτώ είτε την οθόνη του κινητού, είτε ακόμα χειρότερα τον ίδιο κατάματα. Αλλά ως μεγαλόψυχη, έπαιρνα εκείνο το δραματικό ύφος και αποφάσιζα (ναι ναι πάλι εγώ) να του δώσω κι αυτού μια προθεσμία. Δεν την θέλεις; Θα την πάρεις! Να το ξανασκεφτείς. Χωρίς πίεση. Άνετα. Εξάλλου, όταν μας πιέζει ο χρόνος δεν παίρνουμε σωστές αποφάσεις, ειδικά αν έκρινα από την απόφαση που είχε πάρει εκείνος με το γενναίο «ΟΧΙ» που μόλις είχε τολμήσει να μου ξεστομήσει.

Τώρα που είπα "τολμήσει", θυμήθηκα δύο ανάλογες θεϊκές ατάκες που συνήθιζα να μοιράζω μικρότερη αριστερά και δεξιά. Μην τις χρησιμοποιήσετε. Είναι αποτυχία σκέτη και οι δυο. 

Την πρώτη την χρησιμοποιούσα κατά κόρον στις παιδικές χαρές με τα υπόλοιπα παιδάκια.

                                                Κάντο, αν τολμάς!

Δεν έχω παράπονο. Στα περισσότερα έπιανε το κόλπο. Όσο πιο μικρό το παιδάκι, τόσο πιο καλά. Ειδικά τα υπόλοιπα κοριτσάκια, τα "είχα". Ευκολάκι σας λέω. Ποιος ξέρει τι νόμιζαν; Ότι με συνόδευε ο superman και θα τα εκτόξευε στο διάστημα, ότι ήμουν εγώ ο superman και θα χρησιμοποιούσα τις μαγικές μου δυνάμεις…Ποτέ δεν θα μάθουμε. Μέχρι που ένα παιδάκι, αγοράκι το άτιμο, προφανώς έχοντας άγνοια κινδύνου, ΤΟΛΜΗΣΕ. Και τις έφαγα για τα καλά και εκείνο περίμενε- με μαζοχισμό σχεδόν-να δει τι θα πάθει. (μεταξύ μας, κάτι έπαθε. Δεν είναι και πολύ ευχάριστο να με βλέπει κανείς να κλαίω με λυγμούς, χοροπηδώντας γύρω γύρω φωνάζοντας: ΜΑΜΑ ΤΟΛΜΗΣΕ!!!). Σας ορκίζομαι, ποτέ ξανά δεν είπα αυτήν την ατάκα, γιατί ο κόσμος είναι αδίστακτος και τολμάει, φίλοι μου.

Η δεύτερη ατάκα ήταν πιο πιασάρικη: «Ή ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ». Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ΤΟΛΜΗΣΕ να μου πει «τίποτα» μέσα σε αυτά τα χρόνια. Αλλά κανείς δεν υπηρετούσε και πιστά το «όλα» μου. Είναι ρευστή έννοια το «ΌΛΑ». Μην την πατήσετε κι εσείς. Αυτό που κάποιοι θεωρούσαν «όλα» για μένα ήταν ένα μεγάλο «τίποτα» με μπόλικο καθόλου.

Καλές οι προθεσμίες με τους άλλους. Καλά και τα τελεσίγραφα. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτός ο άλλος είναι ο εαυτός μας; Τι γίνεται όταν αυτός είναι που πρέπει να φανεί συνεπής; Αδυνατώ να απαντήσω. Ίσως γιατί ποτέ δεν κατάφερα την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς να σημειώσω «τσεκ» δίπλα στις υποσχέσεις που είχα δώσει την προηγούμενη Πρωτοχρονιά. Ίσως γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου αυτήν την Παρασκευή, Θεού θέλοντος, να βάλω άλλη μια προθεσμία στην Βίλυ. Προθεσμία χωρίς παράταση. Μια προθεσμία που αυτήν την φορά δεν έχω το περιθώριο να μην σεβαστώ…

Με αγάπη, Βίλυ