Συγνώμη, κύριε, ποιος είστε;

Δεν είμαι πολιτικοποιημένη. Και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν ήταν συνειδητή επιλογή μου. Ήταν μάλλον άγνοια, ήταν προφανώς έλλειψη ενδιαφέροντος, ήταν σίγουρα προσωπικό μου λάθος. Καμία δικαιολογία δεν θα επικαλεστώ. Δεν φταίει το σαθρό σύστημα που ποτέ δεν ασχολήθηκα με την πολιτική. Δεν φταίνε τα Μ.Μ.Ε. που δεν προβληματίστηκα περαιτέρω με όσα «εγκληματικά» συνέβαιναν στη Βουλή των Ελλήνων τόσα χρόνια, επειδή μου έδιναν έτοιμη τροφή κι εγώ αδιαμαρτύρητα την έτρωγα, δεν φταίει κανείς άλλος. Φταίω εγώ. Φταίω εγώ που νόμιζα ότι αν ασχοληθώ με αυτό το θέμα θα γίνω σαν κάτι συμμαθητές μου που κυκλοφορούσαν με τον Τσε Γκεβάρα αγκαζέ, φταίω εγώ που νόμιζα ότι πρέπει να αφήσω τους πιο ειδικούς να ασχοληθούν με αυτό τον τομέα, μιας και εγώ ποτέ δεν ήμουν καλή στο μάθημα της Ιστορίας ούτε το είχα εύκολο να συνδέω γεγονότα και συμβάντα και να προφητεύω το μέλλον σύμφωνα με αυτά. (Δεν σας κρύβω, όμως, ότι απολάμβανα κατά περιόδους πολιτικοποιημένες συζητήσεις, στις οποίες έπαιρνα μέρος συχνά-πυκνά για να πάω κόντρα σε έναν κολλητό μου φίλο που επέμενε ότι αν συνεχίσουμε έτσι, μας περιμένει πείνα. Μωρέ λες να είχε δίκιο ο Ζήσης;)

Μεγαλώνοντας, αναγκάστηκα να συναναστραφώ προσωπικά με κάποιους πολιτικούς και βουλευτές, με άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τα τσιράκια τους, με τις γραμματείς και τους φαρισαίους τους. Είτε επειδή τους πήρα κάποια συνέντευξη όσο δούλευα στο περιοδικό «Επιλογές» της εφημερίδας «Μακεδονία», είτε επειδή χρειάστηκε να τους στείλω κάποια επιστολή, ούσα γραμματέας σε ένα Πολιτιστικό Σωματείο. Το παραδέχομαι. Πάλι στον κόσμο μου. Επιφανειακή σκέψη, επιφανειακή όραση. Μπορεί και επιλεκτική, ακόμα χειρότερα. Δεν μπήκα στον κόπο να εμβαθύνω, να δω τι κρύβεται πίσω από τα σατέν ρούχα τους, πίσω από το colgate χαμόγελό τους, πίσω από το δρύινο γραφείο τους. Γιατί δεν μπήκα στον κόπο; Επειδή είμαι μάλλον τελικά εγωίστρια και προτιμώ να ασχολούμαι με τον μικρόκοσμό μου. Επειδή είχε πάντα τόσα προβλήματα αυτός ο μικρόκοσμος, που θεωρούσα ότι θα σπαταλήσω τζάμπα φαιά ουσία, αν ανακατευτώ και με τα «σκατά» του μικρόκοσμου των διπλανών μου. Επειδή εγώ δεν μπορούσα να αλλάξω τη δική μου ζωή, θα άλλαζα τη ζωή του κόσμου γύρω μου;

Μέχρι που εχθές ένιωσα ότι άνοιξαν τα μάτια μου. Εχθές, όχι νωρίτερα. Εχθές, όχι όταν με ενημέρωσαν για την εκβιαστική μείωση του μισθού μου. Εχθές, όχι όταν είδα στην τηλεόραση τους συνταξιούχους με μπαστούνια και αναπηρικά καροτσάκια να περιμένουν στην ουρά για ένα κιλό πατάτες Νευροκοπίου. Εχθές, όχι όταν είδα την απελπισία στα μάτια των φίλων μου που δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Εχθές. Την ώρα που είχα αποφασίσει ότι πρέπει να χαλαρώσω, στριμωγμένη σε μια σφιχτή αγκαλιά, στον καναπέ. Οι ειδήσεις είχαν ως τίτλο: 230.000 ψήφισαν. Με 97,33% ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Δεν ξέρω για πόση ώρα είχα γουρλωμένα τα μάτια. Δεν ξέρω τι νούμερο θα έδειχνε το πιεσόμετρο αν μετρούσα τους παλμούς μου. Δεν ξέρω τι θερμοκρασία θα είχα, αν έμπαινα στον πειρασμό να βάλω θερμόμετρο (βλ. το άρθρο μου «Φοβάμαι…άρα δεν υπάρχω). Ξέρω πώς δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Ξέρω πώς δεν μπόρεσα να ακολουθήσω τη συμβουλή της γιαγιάς μου που πάντα μου έλεγε: «Ευχή θα δώσεις, ευχή θα πάρεις. Κατάρα θα δώσεις, κατάρα θα λάβεις». Συγνώμη, γιαγιά, αλλά δεν το χωράει ο νους μου. 230.000 άνθρωποι γύρω μας είναι διανοητικά ανάπηροι; 230.000 άνθρωποι δίπλα μου φορούν ακόμα τις παρωπίδες τους και ζουν εις βάρος μου; 230.000 άνθρωποι (ο Θεός να τους κάνει) δεν ντρέπονται να δείξουν τα μούτρα τους στην τηλεόραση; Συγνώμη, γιαγιά, εγώ σε ποιον να πιστέψω; Στον εαυτό μου θα πεις, το ξέρω εκ των προτέρων. Θα σε απογοητεύσω αλλά κι αυτοί που πήγαν χθες να ψηφίσουν τον «σωτήρα» μας κάποτε στον εαυτό τους αποφάσισαν να πιστέψουν και είδαμε το αποτέλεσμα.

Συγνώμη, κύριε ποιος είστε;

Ποιος είστε εσείς που ξυπνήσατε το πρωί της Κυριακής, φορέσατε το κοστουμάκι σας και πήγατε στο πλησιέστερο εκλογικό κέντρο να ψηφίσετε;

Συγνώμη, κύριε, ποιος είστε εσείς που δεν έχετε στην οικογένειά σας κάποιον άνεργο, κάποιον συνταξιούχο, κάποιον άρρωστο;

Συγνώμη, κύριε, ποιος είστε εσείς που δεν είδατε στην τηλεόραση τα πλάνα εξαθλίωσης, τα πλάνα των αστέγων, τα πλάνα των αναξιοπαθούντων, τα πλάνα του…αύριο σας (επειδή προφανώς και ζείτε σε άλλο σήμερα);

Συγνώμη, κύριε, πώς ΤΟΛΜΑΤΕ;

Με αγάπη, Βίλυ