"Ζω, περιμένοντας να ζήσω..."!

Πριν από πέντε περίπου χρόνια, γνώρισα τον τραγουδιστή Μιχάλη Εμιρλή, για τις ανάγκες μιας συνέντευξης στο περιοδικό όπου εργαζόμουν. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά-μπορεί και παραπάνω τώρα που το καλοσκέφτομαι- στα χέρια μου έπεσε το cd που είχα πάρει ως λάφυρο από την συνάντησή μας. Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο πίσω μέρος του cd, λίγο πριν το βάλω στην τσάντα μου για να το ακούσω κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου προς την Χαλκιδική, εκεί που αναγράφονται οι τίτλοι των τραγουδιών, θυμήθηκα ποιο ήταν πάντα το αγαπημένο μου τραγούδι του. Μόνο που σήμερα, διαπίστωσα ότι αυτό το τραγούδι ήταν μάλλον προφητικό. Τι κι αν είναι αδιαμφισβήτητα ερωτικό; Αν καταφέρναμε να απομονώσουμε αυτήν του την ιδιότητα, θα καταλαβαίναμε ότι αυτό κάνουμε όλοι μας πια. Νέοι και μεγαλύτεροι. Ανήλικοι και ενήλικοι.

ΖΟΥΜΕ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.

Η διαδρομή από τη Θεσσαλονίκη έως τον Πολύγυρο, όπου και βρίσκομαι τώρα, διαρκεί περίπου μια ώρα. (Εκτός αν πέσω στον γκαζιάρη οδηγό και φθάσω μεν νωρίτερα στον προορισμό μου, αλλά μείνω κανά μισάωρο στον σταθμό μέχρι να ηρεμήσει το στομάχι μου από τις στροφές). Το τραγούδι του Μιχάλη, λοιπόν, έπαιζε καθόλη τη διάρκεια. Είχα κολλήσει. "Περνάει αδιάφορα ο καιρός", "Με μνήμες ζω και αναμνήσεις, κρατώ κλειδωμένες ορμές και αισθήσεις", "ακόμα και η μοναξιά κουράστηκε να μου κρατάει συντροφιά", "κι αρκούμαι στο να προσδοκώ", "δεν ξέρω από πού να πιαστώ, να πιαστώ να σωθώ", "κλείνομαι μέσα μου να μην πληγωθώ", "ζω περιμένονται να ζήσω"...

Τι από όλα αυτά δεν κάνουμε σήμερα; Αφήνουμε τον καιρό να περνάει, μιας και δεν είναι εποχές για ανοίγματα, όνειρα και ελπίδες (όπως λένε όλοι αριστερά-δεξιά), ζούμε με αναμνήσεις (περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις), νιώθουμε ένοχοι όταν έχουμε ορμές και αισθανόμαστε ακόμα με τις αισθήσεις μας, κλεινόμαστε στο καβούκι μας, αγκαλιά με την μοναξιά μας (η οποία σιγά σιγά θα απηυδύσει κι αυτή και θα μας αφήσει χρόνους) και αναρωτιόμαστε από πού μπορούμε να πιαστούμε για να σωθούμε. Έλα, όμως, που ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνετε...

Τι γεύση μου άφησε τελικά το τραγούδι, μετά από τις τόσες φορές που το άκουσα; Τη γεύση της μελαγχολίας. Έχουμε πατήσει το Pause στη ζωή μας και πολύ φοβάμαι ότι όταν αποφασίσουμε να βάλουμε δειλά δειλά το δάχτυλό μας στο Play θα είναι αργά. Θα έχουν περάσει τα χρόνια και θα έχουμε χάσει ένα σημαντικό κομμάτι, το οποίο θα έχει φύγει ανεπιστρεπτί....

Αλλά και τι να κάνουμε; Πώς τους επιτρέψαμε, γαμώτο, να μην μας έχουν αφήσει κανένα περιθώριο επιλογής; Πώς να κάνεις οικογένεια στις μέρες μας, πώς να ρισκάρεις να κάνεις παιδιά; Πώς να κάνεις όνειρα; Πού να τα βασίσεις; Πώς, με ποιόν τρόπο, με ποιον; Γιατί άντε κι εσύ είσαι τρελός και αποφασίζεις να ριψοκινδυνέψεις. Είσαι διατεθιμένος να "τζογάρεις" και να ζήσεις, να μην περιμένεις άλλο, γιατί κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πόσο θα κρατήσει αυτό το "άλλο". Με ποιον θα κάνεις οικογένεια, με ποιον μαζί θα ονειρευτείς, με ποια επιχειρήματα θα τον πείσεις;

Κλείνοντας, θα σας διηγηθώ μια σύντομη πραγματική ιστορία. Ήταν καλοκαίρι όταν με την κολλητή μου, την Μαρία, αποφασίσαμε να κάνουμε μπάνιο απόγευμα για να δούμε μέσα από τη θάλασσα το ηλιοβασίλεμα. Ούτε που καταλάβαμε πότε γύρισε ο καιρός και σήκωσε κύμα. Αλλά σε λίγο ο ήλιος θα έδυε, δεν θα παθαίναμε τίποτα. Κι όμως...Μέσα σε λίγα λεπτά η θάλασσα αγρίεψε τόσο που έπρεπε να βγούμε. Έλα που κάτω είχε πέτρες και εμάς μας είχε πιάσει σπαστικό γέλιο και δεν μπορούσαμε να στηριχθούμε πουθενά. Και όσο εμείς γελούσαμε, τα κύματα μας έριχναν προς τα βράχια, κάτι βράχια-ξυράφι στην Πελοπόννησο που δεν είναι έξυπνη ιδέα να παίζεις μαζί τους. Πάνω στον πανικό μου, λοιπόν, γυρνάω έντρομη στην Μαρία και απλώνοντας το χέρι μου, προς το μέρος της, της φωνάζω: "Πιάσε το χέρι ΣΟΥ"!!! (καθόλου έξυπνο λάθος, καθώς το σπαστικό γέλιο  πήρε τρομαχτικές διαστάσεις).

Μόνο έτσι, όμως, θα ξαναπατήσουμε κάποια στιγμή το play, φίλοι μου. Μόνο αν κάποια στιγμή βρούμε το κουράγιο να πιαστούμε από το "χέρι" μας, μόνο αν στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις  θα κάνουμε το επόμενο βήμα και δεν θα ζούμε, περιμένοντας να ζήσουμε!

Με αγάπη, Βίλυ!

Υ.Γ.: Τον Μιχάλη θα ψάξω να τον βρω ξανά. Νομίζω πώς έχει να μοιραστεί πολλά μαζί μας...