Ο κολλητός της κολλητής του κολλητού μου…

Με όλα αυτά που βλέπω γύρω μου, με όλα αυτά που διαβάζω στις εφημερίδες και με όλα αυτά που ακούω στις ειδήσεις, θα μπορούσα σήμερα να γράψω για πολλά θέματα στο blog μου. Με αυτόν τον τρόπο θα ικανοποιούσα, άλλωστε, και εκείνους που γκρινιάζουν ότι…καλά τα λέω μεν, αλλά είμαι λίγο μελοδραματική δε, χωρίς να σχολιάζω όσο θα έπρεπε -και όσο θα μπορούσα ενδεχομένως -την επικαιρότητα.

Έλα, όμως, που κάτι άλλο προκάλεσε και σήμερα την πένα μου- πληκτρολόγιο για να είμαι ακριβής-και σε αυτό θα ήθελα να σταθώ. Καθώς ερχόμουν στη δουλειά μου, λοιπόν, άθελά μου (άντε καλά, ηθελημένα, το παραδέχομαι) έστησα αυτί σε μια τσακαλοπαρέα που περπατούσε μπροστά μου.

ΜΕΛΗ ΠΑΡΕΑΣ: Καμιά δεκαριά.

ΣΥΣΤΑΣΗ ΠΑΡΕΑΣ: Όσα κορίτσια, τόσα και αγόρια.

ΗΛΙΚΙΑ ΠΑΡΕΑΣ: Ε κάπου εκεί στο Λύκειο.

IQ ΠΑΡΕΑΣ: Χέρι στη φωτιά δεν βάζω.

Τα κορίτσια έκλεβαν αδιαμφισβήτητα την εντύπωση. Στολισμένες στην τρίχα, αναρωτιόμουν πόση ώρα νωρίτερα ξυπνάνε για να πάνε στο σχολείο. Τα αγόρια από την άλλη, ήταν αλλιώς: Μη του μιλάτε του παιδιού, αφήστε το να κλάψει, είμαι άνδρας και το κέφι μου θα κάνω…(βρε από τότε, έτσι να είναι αυτά τα παιδιά)

Κοινή συνισταμένη ανάμεσά τους, μια λέξη. Η λέξη ΚΟΛΛΗΤΟΣ.

Την άκουγα συνέχεια, σχεδόν χωρίς καν διάλειμμα, από τον έναν στον άλλον, από την μια στην άλλη και τούμπαλιν. Και άντε πάλι από την αρχή. Ρε κολλητέ, πλάκα μας κάνεις; Κολλητούλα μου, έλα πιο εδώ…(συνοδεύεται με νάζι και σκέρτσο). Κολλητέ, καλά, μαλάκας είσαι; Δες ρε, κάτι κολλητές! Έπαθα πλάκα. Μπήκα σχεδόν στο τριπάκι να μετράω με τα δάχτυλα του χεριού μου τις όμοιες προσφωνήσεις. Όταν πια και τα δέκα δάχτυλα των χεριών μου, δεν έφθαναν, λίγο προτού αποφασίσω να επιστρατεύσω και εκείνα του ποδιού, αποφάσισα να στρίψω από έναν παράδρομο και να κόψω δρόμο, μήπως και σωθώ από αυτήν την παραφροσύνη. Κολλητός ο ένας, κολλητάρι ο άλλος, κολλητούλα η μία, κολλητή η άλλη…δεν αντεχόταν άλλο αυτό το μαρτύριο.

Κι εμείς, πριν δέκα χρόνια, έτσι μιλούσαμε; Άντε και ας υποθέσουμε ότι όλους τους θεωρούσαμε «κολλητούς» (βλ. κείμενο «Η απομυθοποίηση της απομυθοποίησης»), έτσι τους φωνάζαμε κιόλας; Και εγώ που νόμιζα ότι άλλη είναι η εθνική μας λέξη…

Κολλητοί μου (ας θυμηθώ κι εγώ τα νιάτα μου), ένα έχω να σας πω: Μόνο το κολλητιλίκι θα μας σώσει τελικά, το ξαναματασκέφτηκα (αχ πάντα μου άρεσε να την χρησιμοποιώ έτσι την λέξη αυτή).

Το αληθινό κολλητιλίκι, όμως, όχι το δήθεν, όχι το "όλοι οι καλοί χωράνε"…

Λένε ότι οι φίλοι στο πιοτό και στον τζόγο φαίνονται. Εκεί που το συνειδητό κάνει στην μπάντα και το ασυνείδητο πάρτυ. Άλλοι εμμένουν ότι οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα, άλλοι πάλι επιμένουν ότι φαίνονται στα εύκολα.

Εγώ που έχω αποδειχθεί τυχερή και οι ίδιοι φίλοι μου ήταν και στα μεν και στα δε, δικαιούμαι να πιστεύω ότι οι φίλοι, οι αληθινοί φίλοι, οι κολλητοί, τα κολλητάρια που λέγανε και τα παιδιά σήμερα, είναι δίπλα μας και στα πάνω μας και στα κάτω μας, και στα ουράνια και στα σκατά. Και δεν θα χρησιμοποιήσω άλλη λέξη, για να φανώ αρεστή. Αυτή είναι η κατάλληλη. Σκατά. Και δεν θα χρησιμοποιήσω άλλη λέξη, γιατί από εδώ και πέρα, έχουμε να φάμε πολλά τέτοια. Είναι, όμως, λίγο πιο γευστικά όταν τα τρως με παρέα (εντάξει, καταλαβαίνετε τι εννοώ, ας μην είμαι τόσο περιγραφική από εδώ και πέρα).

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, μπορεί να μην ήμουν όσο καλή φίλη συνήθιζα να είμαι κάποτε. Αλλά οι πραγματικοί μου φίλοι, ποτέ δεν με έστησαν στη γωνία για αυτό. Κατάλαβαν. Γιατί αυτό το κάνουν πολύ καλά οι φίλοι. Ξέρουν να καταλαβαίνουν, ξέρουν να περιμένουν…

Σε όλους αυτούς τους φίλους, λοιπόν, χρωστάω ένα ευχαριστώ, ένα πολύ μελό και μεγάλο ζουμερό ευχαριστώ, σε πείσμα όσων με «τσιγκλάνε» για αυτήν την χροιά του blog μου. Γιατί καλή και η επικαιρότητα, αλλά χωρίς τους φίλους μου, ούτε αυτό το blog θα έπαιρνε ποτέ σάρκα και οστά, ούτε εγώ θα είχα μπει στη διαδικασία,σιγά σιγά, ένα βηματάκι τη φορά, να ξαναγράψω.

Με αγάπη,

Βίλυ

Υ.Γ.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φίλη μου Χριστίνα Δοϊτσίνη που με το τριαντάφυλλό της ομόρφυνε το moirasou.blogspot.com.