Από το βιβλίο Άδραξε τη στιγμή της Barbara De Angelis, Ph.D
Όταν περνάμε τη ζωή μας προετοιμάζοντας το μέλλον, αντί να απολαμβάνουμε το παρόν, καταλήγουμε να αναβάλλουμε την ευτυχία. Χάνουμε την ικανότητά μας να εκτιμούμε και να βιώνουμε τη χαρά κι έτσι, όταν έχουμε την ευκαρία για αληθινές στιγμές, την αφήνουμε να φύγει.
Η ζωή μπορεί να βρεθεί μόνο στην παρούσα στιγμή. Το παρελθόν είναι φευγάτο, το μέλλον δεν είναι ακόμη εδώ, και αν επιστρέψουμε στον εαυτό μας, στην παρούσα στιγμή, δεν μπορούμε να είμαστε σε επαφή με τη ζωή μας.
Αν δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος τώρα με ό,τι έχεις και με αυτό που είσαι, δε θα γίνει ευτυχισμένος όταν αποκτήσεις ό,τι νομίζεις πως θέλεις.
Σκέψου πόσο ευτυχισμένος θα ήσουν αν έχανες ό,τι έχεις και δεν έχεις αυτήν την στιγμή-και μετά τα ξαναέπαιρνες πίσω...
Αν δεν επανεξετάσεις το σύστημα των πεποιθήσεών σου και δεν πετάξεις τα κομμάτια που ποτέ δεν επέλεξες αληθινά, ποτέ δε θα ενηλικιωθείς ουσιαστικά.
Όταν συμβιβάζεσαι με τα όνειρα και τις αξίες κάποιου άλλου στη θέση των δικών σου, τότε παραχωρείς τη δύναμή σου. Όσο περισσότερο έχεις θυσιάσει την αυθεντικότητά σου, τόσο πιο αποδυναμωμένος αισθάνεσαι.
Το σημαντικό είναι τούτο: να μπορούμε σε κάθε στιγμή να θυσιάζουμε αυτό που είμαστε γι' αυτό που μπορούμε να γίνουμε.
Από πόσες έγνοιες απαλλάσεται κανείς όταν αποφασίσει να είναι κάποιος και όχι να γίνει κάτι.
Το να παίρνεις χρήματα γι' αυτό που κάνεις δεν είναι επικύρωση του ότι ζεις το σκοπό σου και ότι κάνεις το αληθινό σου έργο. Το να παίρνεις χαρά και ικανοποίηση είναι.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε διχασμένοι. Έχουμε τουλάχιστον δύο ανθρώπους σε εμπόλεμη κατάσταση μέσα στο σώμα μας. Ο ένας θέλει να αποσυρθεί και να καλλιεργεί ντομάτες και ο άλλος θέλει να στέκει πάνω σ'ένα βάθρο, να λατρεύεται και να γίνεται μεγαλύτερος και μεγαλύτερος και μεγαλύτερος, μέχρι να εκραγεί.
Μερικές φορές στρεφόμαστε στο Θεό, όταν τα θεμέλια μας τραντάζονται κι ανακαλύπτουμε ότι ο Θεός είναι εκείνος που τα τραντάζει.
Αν δεν έχεις όραμα για το πού θέλεις να πάει η σχέση σου, δε θα πάει πουθενά.
Μαθαίνεις να μιλάς μιλώντας, να μελετάς μελετώντας, να τρέχεις τρέχοντας, να δουλεύεις δουλεύοντας και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, μαθαίνεις να αγαπάς...αγαπώντας. Όλοι όσοι νομίζουν ότι μπορούν να μάθουν να αγαπούν με οποιοδήποτε άλλο τ΄ροπο, κοροϊδεύουν τον εαυτό τους.
Αν έχεις κάποιον άνθρωπο στη ζωή σου, που είναι σημαντικός για σένα, μην περιμένεις για να αρχίσεις να τον αγαπάς.
Δεν ήταν η απόδραση αυτό που γύρευα, ήταν η ελευθερία. Δεν ήθελα να φύγω τρέχοντας. Ήθελα μόνο να τρέξω.
Όταν περνάμε τη ζωή μας προετοιμάζοντας το μέλλον, αντί να απολαμβάνουμε το παρόν, καταλήγουμε να αναβάλλουμε την ευτυχία. Χάνουμε την ικανότητά μας να εκτιμούμε και να βιώνουμε τη χαρά κι έτσι, όταν έχουμε την ευκαρία για αληθινές στιγμές, την αφήνουμε να φύγει.
Η ζωή μπορεί να βρεθεί μόνο στην παρούσα στιγμή. Το παρελθόν είναι φευγάτο, το μέλλον δεν είναι ακόμη εδώ, και αν επιστρέψουμε στον εαυτό μας, στην παρούσα στιγμή, δεν μπορούμε να είμαστε σε επαφή με τη ζωή μας.
Αν δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος τώρα με ό,τι έχεις και με αυτό που είσαι, δε θα γίνει ευτυχισμένος όταν αποκτήσεις ό,τι νομίζεις πως θέλεις.
Σκέψου πόσο ευτυχισμένος θα ήσουν αν έχανες ό,τι έχεις και δεν έχεις αυτήν την στιγμή-και μετά τα ξαναέπαιρνες πίσω...
Αν δεν επανεξετάσεις το σύστημα των πεποιθήσεών σου και δεν πετάξεις τα κομμάτια που ποτέ δεν επέλεξες αληθινά, ποτέ δε θα ενηλικιωθείς ουσιαστικά.
Όταν συμβιβάζεσαι με τα όνειρα και τις αξίες κάποιου άλλου στη θέση των δικών σου, τότε παραχωρείς τη δύναμή σου. Όσο περισσότερο έχεις θυσιάσει την αυθεντικότητά σου, τόσο πιο αποδυναμωμένος αισθάνεσαι.
Το σημαντικό είναι τούτο: να μπορούμε σε κάθε στιγμή να θυσιάζουμε αυτό που είμαστε γι' αυτό που μπορούμε να γίνουμε.
Από πόσες έγνοιες απαλλάσεται κανείς όταν αποφασίσει να είναι κάποιος και όχι να γίνει κάτι.
Το να παίρνεις χρήματα γι' αυτό που κάνεις δεν είναι επικύρωση του ότι ζεις το σκοπό σου και ότι κάνεις το αληθινό σου έργο. Το να παίρνεις χαρά και ικανοποίηση είναι.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε διχασμένοι. Έχουμε τουλάχιστον δύο ανθρώπους σε εμπόλεμη κατάσταση μέσα στο σώμα μας. Ο ένας θέλει να αποσυρθεί και να καλλιεργεί ντομάτες και ο άλλος θέλει να στέκει πάνω σ'ένα βάθρο, να λατρεύεται και να γίνεται μεγαλύτερος και μεγαλύτερος και μεγαλύτερος, μέχρι να εκραγεί.
Μερικές φορές στρεφόμαστε στο Θεό, όταν τα θεμέλια μας τραντάζονται κι ανακαλύπτουμε ότι ο Θεός είναι εκείνος που τα τραντάζει.
Αν δεν έχεις όραμα για το πού θέλεις να πάει η σχέση σου, δε θα πάει πουθενά.
Μαθαίνεις να μιλάς μιλώντας, να μελετάς μελετώντας, να τρέχεις τρέχοντας, να δουλεύεις δουλεύοντας και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, μαθαίνεις να αγαπάς...αγαπώντας. Όλοι όσοι νομίζουν ότι μπορούν να μάθουν να αγαπούν με οποιοδήποτε άλλο τ΄ροπο, κοροϊδεύουν τον εαυτό τους.
Αν έχεις κάποιον άνθρωπο στη ζωή σου, που είναι σημαντικός για σένα, μην περιμένεις για να αρχίσεις να τον αγαπάς.
Δεν ήταν η απόδραση αυτό που γύρευα, ήταν η ελευθερία. Δεν ήθελα να φύγω τρέχοντας. Ήθελα μόνο να τρέξω.
1 σχόλιο:
Βαζει και το αγχος το χερακι του.....εγω οταν ειμαι ευτυχισμενη, θελω να κρατησει για παντα! Ετσι ξεκιναω να κανω ονειρα- σχεδια ( δεν τα λεω μονο σχεδια, γιατι ο Θεος γελαει.....και επειδη τα ονειρα ειναι τζαμπα! )για το μελλον: " ποτε θα παμε εκδρομη εκει? ποτε θα παμε για φαγητο εκει? αυτο δεν το εχουμε κανει ακομα...." , με αποτελεσμα να αγχωνω και τον αλλον....και να χαλαω την ηδη ευτυχισμενη μου στιγμη! Οταν δεν κανω τα παραπανω, απλα κανω σα παιδακι! Ειναι καλυτερα τελικα....
Δημοσίευση σχολίου