Ξύπνα, φτάσαμε…

Μετά από το «Κοιμάσαι; Καλά να πάθεις!», λέω να επιμείνω λίγο παραπάνω στο θέμα του…ύπνου, αν μου επιτρέπετε. Παρόλα αυτά, αυτήν την φορά θα τον προσεγγίσω από άλλη οπτική γωνία και θα διαπραγματευτώ την στιγμή του ξυπνήματος, αφού πρώτα μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία, ένα παραμύθι από αυτά που ξεκινάνε με το «Μια φορά κι έναν καιρό..».

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, κάποιος άνδρας είδε έναν σκλάβο να κοιμάται. Πλησιάζει και διαπιστώνει ότι ονειρεύεται. Ξέρει τι ονειρεύεται: Ο σκλάβος ονειρεύεται ότι είναι ελεύθερος. Αναρωτιέται: Πρέπει να τον ξυπνήσω και να του πω ότι είναι όνειρο; Ή πρέπει να τον αφήσω να κοιμηθεί όσο μπορεί, απολαμβάνοντας, έστω και στο όνειρό του, τη φανταστική του πραγματικότητα; (από το βιβλίο Να σου πω μια ιστορία)

Και κάπου εδώ, τελειώνει το παραμύθι. Σύντομο μεν, διδαχτικό δε. Το επιμύθιο καλούμαστε να το βγάλουμε μόνοι μας, αν τελικά καταλήξουμε στο τι θα έπρεπε να κάνει ο πρωταγωνιστής του παραμυθιού μας.

Στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, εγώ προσωπικά δεν μπορώ να απαντήσω με απόλυτο τρόπο. Ο λήθαργος μερικές φορές μου μοιάζει όαση, δεν σας κρύβω, ενώ όταν με ξυπνάνε (απότομα ιδίως) θυμώνω πολύ. Από την άλλη, όταν κοιμόμαστε τα αντανακλαστικά μας φυτοζωούν και σήμερα αυτή είναι μια πολυτέλεια που σίγουρα δεν έχουμε.

Ξυπνάω= επαναφέρω κάποιον στην πραγματικότητα. Του ανοίγω τα μάτια. Τον φέρνω ενώπιον των ευθυνών του. Τον κλωτσάω για να πέσει από το συννεφάκι του. Τον προσγειώνω απότομα.

Ωραία, τώρα που αντιληφθήκαμε τι ακριβώς σημαίνει η λέξη «ξυπνάω», νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε ότι πρέπει να αφήσουμε τον σκλάβο να κοιμάται. Ακόμα κι αν αυτός είναι ο ύπνος του δικαίου, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας. Ή μήπως όχι;

Με αγάπη, Βίλυ

Υ.Γ.: Στη θέση του «σκλάβου» είσαι εσύ, είμαι κι εγώ. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κυριολεκτικά γιατί έχουμε πολλά δεσμά, εδώ που φθάσαμε ή εδώ που μας φθάσανε, μεταφορικά γιατί πολλά από αυτά τα δεσμά είναι «γέννημα και θρέμμα μας». Εσείς θα επιλέγατε συνειδητά να σας ξυπνήσουν; Ή μήπως όχι;