Live or leave (Ζήσε ή φύγε...)

Δεν μπορεί να την ανακάλυψα εγώ αυτή την φράση. Κάπου θα την άκουσα, κάπου θα την διάβασα... Την έχω οικοιοποιηθεί, όμως, σε τέτοιο βαθμό που κάνω λες και είναι δικό μου απόφθεγμα και μετά από χρόνια θα την διαβάζουν οι επόμενες γενιές με το όνομά μου από κάτω. Τάδε έφη Βίλυ Αργυρούδη. Τάδε έφη μόνο, δηλαδή, γιατί από πράξη ΔΕΝ....
Δυο αγγλικές λέξεις ομόηχες, με τόσο αντίθετο νόημα. Είσαι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, σαν αυτά που αντιμετώπισες στο παρελθόν και θα αντιμετωπίσεις πολλές φορές και στο μέλλον, και έχεις να διαλέξεις: Θα μείνεις και θα το παλέψεις, θα ζήσεις, ή θα την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια; Θα λακίσεις ή θα σφίξεις τα δόντια και θα το νικήσεις, πριν σε νικήσει;
Να εξηγηθώ, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν υποστηρίζω ότι αν πάρεις τον έναν δρόμο, αυτόν του Live, είσαι πολεμιστής ενώ αν πάρεις τον άλλον τον δρόμο, του φευγιού, είσαι φυγόπονος. Σε καμία περίπτωση...Μερικές φορές, άλλωστε, είναι "σοφία" να ξέρεις πότε ήρθε η ώρα να πάρεις τα μπογαλάκια σου και να αποχωρήσεις. Αυτός που αποφασίζει συνειδητά να φύγει, μπορεί στην τελική να είναι και πιο γενναίος από αυτόν που μένει από ανασφάλεια, από ανημποριά.
Στη ζωή μου, νομίζω ότι έχω επιλέξει περισσότερες φορές μέχρι σήμερα να φύγω. Δεν είχα τα κότσια να "ζήσω" όπως θα έπρεπε, να στηλώσω τα πόδια σαν μουλάρι και να επιβληθώ, στον καλό εαυτό μου, στους άλλους, στον κακό εαυτό μου...
Η παραίτηση ήταν η εύκολη λύση, συνεπώς και η πιο εφικτή. Οι δικαιολογίες έστηναν χορό και εγώ προσπαθούσα επί ματαίω να δώσω εξηγήσεις για το "λάκισμά" μου. Το πιο επικίνδυνο, μάλιστα, σε αυτές τις καταστάσεις είναι να φοράς το ρουχαλάκι του "θύματος" και να το επιδεικνύεις και με περηφάνια. Ναι, ναι, και αυτό το έχω κάνει. Είναι εκείνη η ώρα που όχι μόνο έχεις ηττηθεί, αλλά έχεις και τη δύναμη ή αναίδια να το βροντοφωνάξεις, να το υπερασπιστείς, να το ανακοινώσεις περιχαρής. "Εγώ έκανα ό,τι μπορούσα, αλλά δεν μου έκατσε", "Εγώ προσπάθησα, αλλά δεν ήταν στο χέρι μου", "Δεν έχω κόμπλεξ με την αποτυχία, δεν είμαι Θεός, όλοι μας χάνουμε. Έπαιξα και έχασα"! Αυτή η τελευταία ατάκα, όμως, δεν "πιάνει" με όλους. Ο φίλος, θα σε ρωτήσει: "Έίσαι σίγουρος ότι έπαιξες";. Εσύ θα απαντήσεις με ένταση: "Φυσικά και έπαιξα"! Ο φίλος θα επιμένει με ήρεμο βλέμμα και χωρίς ένταση: "Έίσαι σίγουρος ότι έπαιξες"; Η δική σου ένταση ολοένα και θα δυναμώνει: "Εννοείται ότι έπαιξα"! Ώσπου, κάποια στιγμή θα καταλάβεις ότι δεν έβαλες τα δυνατά σου, δεν έπαιξες όσο καλύτερα θα μπορούσες, δεν έπαιξες για να κερδίσεις, έπαιξες για να μπορείς να δικαιολογηθείς ότι έχασες. Όχι μόνο να δικαιολογηθείς, σχεδόν για να το πανηγυρίσεις. Να πετάξεις κονφετί και να κρυφτείς πίσω από την μάσκα σου.  Και εκεί που επιμένεις ότι ΕΠΑΙΞΕΣ, εκεί που το "Ναι, ρε, ΕΠΑΙΞΑ" είχε από πίσω του θαυμαστικά, ξαφνικά ο τόνος της φωνής σου χαμηλώνει και τη θέση του θαυμαστικού, παίρνει το ερωτηματικό: "'Επαιξα";

Μερικές φορές παίζουμε το παιχνίδι της ζωής, σύμφωνα με τους κανόνες που μας δίδαξαν. Δεν κλέβουμε (το παίζουμε "τίμια παιδιά"), δεν τολμάμε να αλλάξουμε τους κανόνες, έχουμε εκ των προτέρων αποφασίσει να πάρουμε τον δρόμο του "leave" και δεν ιδρώνουμε για το "live". Εδώ δεν τα κατάφεραν άλλοι κι άλλοι, γιατί να το προσπαθήσουμε εμείς;  Το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι, είναι στημένο, κανείς δεν το βλέπει πια; Μόνο εσύ; Ποιος το έστησε, όμως, φίλε; Μήπως τελικά κι αυτό το έκανες ΕΣΥ;
Είναι αναφαίρετο δικαίωμά μου να αποφασίζω μόνο εγώ για την πάρτη μου. Το σταυροδρόμι είναι εμπρός μου και εγώ είμαι αυτός που θα επιλέξει ποιον δρόμο θα πάρει. Εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πάρεις τη δική σου απόφαση. Θα πιάσεις το χέρι μου και θα βαδίσουμε μαζί ή κάπου εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας; Μην περιμένεις να σου εγγυηθώ ότι ο δρόμος που θα πάρω είναι ο σωστός. Δεν υποστήριξα ποτέ ότι ξέρω ποιος είναι ο σωστός και ποιος όχι. Μην μου ζητήσεις το λόγο, μην πεις ότι σε παρέσυρα. Εγώ επιλέγω για μένα, εσύ για σένα, αλλά αν επιλέξουμε τελικά το ίδιο μονοπάτι, μην με αφήσεις να το ακολουθήσω μόνος μου...
Επειδή, όπως και να το κάνουμε, είτε μείνουμε και ζήσουμε, είτε αποχωρίσουμε θριαμβευτικά, είναι πάντα προτιμότερο κάποιος να μας κρατάει από το χέρι...

Με αγάπη, Βίλυ